Picasso ve Max Jacob

Bir dostluk hikayesi

Yılın başında Paris'teki Musée d'Histoire de l'Immigration, Yabancı Picasso başlıklı bir sergi sundu. Ressamın Fransa'da her zaman tanınan bir sanatçı olmadığını göstermek istemiştir.

Yirminci yüzyılın başlarında, avangart çevrelere sık sık katılması veya anarşist tutumları nedeniyle şüpheli görüldüğü için polis gözetimi altındaydı. Hatta 1911 yılında Louvre Müzesi'nden La Gioconda'nın çalınması nedeniyle soruşturma geçirmiştir.

Yine de Picasso, aralarında Katolikliğe geçmiş Yahudi bir şair ve ressam olan Max Jacob'un da bulunduğu Fransız sanatçılarla iyi dostluklar kurdu. Montmartre'da onunla aynı odayı paylaştı ve bakkallık ya da piyano öğretmenliği gibi işlerini bırakıp kendini sanatsal yaratıma adamasını tavsiye etti.

Bu dostluk Jacob'ın Picasso'dan alışılmadık bir istekte bulunmasına yol açtı: vaftizinde vaftiz babası olması. İspanyol olduğu için arkadaşının inancı içselleştirmiş olacağı görüşündeydi.

Pablo Picasso ve Hristiyanlık

Ressam Picasso hayatı boyunca ateizm konusunda resmi itiraflarda bulundu1944 yılında Fransız Komünist Partisi'ne katıldı.

Biyografi yazarları şunu belirtiyor Hıristiyanlığı terk etmesinin nedeni küçük kız kardeşi Conchita'nın difteriden ölmesi olabilir, Sadece yedi yaşındaydı. Bu durum, Çarmıha Gerilmiş İsa imgesinin, Kübist dönemdekiler de dahil olmak üzere, resimlerinde ve çizimlerinde yer almasını engellemedi.

Ancak talebi kabul etti ve 18 Şubat 1915'te Paris'teki Notre Dame de Sion şapelinde düzenlenen vaftiz töreninde vaftiz babası oldu. O gün vaftiz oğluna Kempis'in İsa'nın Taklidi kitabının bir kopyasını verdi ve bu ithafı yazdı: "Kardeşim Cyprien'e, Max Jacob'a, Vaftizinin anısına"..

Cyprian yeni Hıristiyan tarafından, görünüşe göre din değiştirmeden önce bir sihirbaz olan Antakya piskoposunun anısına seçilen isimdi. Pablo Picasso'nun dostluğu inançlarının önüne koymayı nasıl bildiğinin bir örneği.

Yıllar sonra, 1941'de Jacob, Genç Bir Şaire Öğütler adlı kitabında, Picasso'nun bir tavsiyesini aktarmak isterim: "Tanrı'yı düşün ve çalış".

Max Jacob'un Dönüşümü

Vaftiz gününde Jacob, o zamanlar Nimes'teki bir askeri garnizonda bulunan sürrealizmin babası Guillaume Apollinaire'in varlığını özlemiştir. Şair, inançlı olmasalar da arkadaşlarının sevincini paylaşmalarını istemiştir.

Max Jacob'un din değiştirmesinin avangard entelektüeller arasında doğal bir kargaşaya yol açtığı söylenmelidir, ancak bu ona karşı düşmanca bir tutum anlamına gelmemektedir. Hepsi bu, Jacob derinden yanlış anlaşıldığını hissetti ve bazılarının onu yeni bir Tartuffe, sadece ilgi çekmek isteyen sahte bir dindar olarak etiketlemesinden rahatsız oldu.

Bu durum onu 1919 yılında yayın yapmaya yöneltti Tartuffe'ün savunması. Din değiştirmiş bir Yahudi'nin coşkuları, pişmanlıkları, hayalleri, duaları, şiirleri ve meditasyonları, ressam Juan Gris'e adanmış bir kitap.

Samimiyetinden şüphe edenlerin ya da eter veya banotunun etkisiyle rahatsız olduğunu düşünenlerin aksine, Yakup Mesih'le ilgili iki görümünü anlatır. İlkinde, 23 Eylül 1909'da, çizmekte olduğu resimlerden birinin manzarasında sarı tunikli ve uzun saçlı bir adam gördüğünü anlatır. Arkası dönüktü ama bir an için döndü ve ağzını ve kaşlarını gördü. İsa olduğuna ikna oldum, Yakup'un içinde Katolikliğe geçmesi yönünde bir hareket vardı.. Birkaç rahiple konuştu, ancak ona çok aceleci olmaması gerektiğini söylediler.

Aradan beş yıl geçti ve şair 18 Aralık 1914'te bir macera filmi izlemek için Montparnasse'daki bir sinemaya gitti, Siyah pelerinli grupPembe dizilerin ustası Paul Féval'in bir romanına göre. Başka bir seyircinin oturabilmesi için paltosunu koltuktan aldı ve aynı anda ekranda kalabalığın içinde bir yüz gördüğünü sandı, koltuk arkadaşıyla aynı yüz. Hemen sinemadan çıktı ve yakındaki bir kiliseye giderek bir rahibe durumu anlattı. Rahip ona inanmamakla kalmadı, bu tür gösterilere sık sık gittiği için onu kınadı. Yine de iki ay sonra vaftiz edildi.

Max Jacob'dan İsa'nın Vizyonları

Öte yandan, Yakup'un kitabı dönüşüm üzerine bazı ilginç düşünceler içeriyor. Yazarı yaşamayı arzuluyordu "ona hayatın ahlaki güzelliğini ve dürüstlüğünü öğretecek insanlarla".. Kendisine talimat verilmesine izin vermek, onlara hayatını anlatmak ve hatalarının yasını tutmak istiyordu. Bazı entelektüellerin inanç mesleği olan günah çemberlerinin ötesine geçmeyi arzuluyordu.

Ancak, yerini bulamadı ve Tanrı'ya hitap etmeye cesaret edemedi. Deli olduğunu iddia etmesine rağmen deli damgası yedi. "Tanrı her yerdedir ve en kötü yerlerdedir"..

Vaftiz edildikten sonra tekrar günah işlediğini fark etti. Gururu, oburluğu ya da şehveti kovamadı, Ama aynı zamanda inancı onu aynı kitapta, her sabah Sacré Coeur Bazilikası'nda katıldığı Efkaristiya tapınmasının önerdiği bir şiiri yazabilecek hale getirdi.