Historia Jezusa z Nazaretu

Przede wszystkim należy zauważyć, że termin "historia" wywodzi się z greckiego ἱστορία (historia) co oznacza badanie, i ma ten sam korzeń ιδ- co czasownik ὁράω (orao, "widzieć", czasownik o trzech korzeniach: ὁρά-; ιδ-; ὄπ- ). Perfekt ὁίδα, òida, od tego czasownika oznacza dosłownie "widziałem", ale przez rozszerzenie "wiem".

W praktyce odnosi się to do obserwować i w konsekwencji wiedzieć po doświadczeniuTo samo znaczenie znajduje się również w rdzeniu łacińskiego czasownika video (v-id-eo) oraz w greckim terminie "idea").

Dodam jeszcze, że założeniem badań historycznych jest, oprócz zmysłu krytycznego, inteligencja, w dosłownym znaczeniu łacińskiego terminu: intus lĕgĕre, czyli czytać wewnątrz, zejść głębiej, zachowując przy tym zdolność do rozpatrywania pełnego spektrum faktów i zdarzeń.

Dlatego też, po dokonaniu tego wyjaśnienia, Jak należy podejść do "problemu" historii Jezusa z Nazaretu z punktu widzenia badań historycznych?. Jean Guitton (1) francuski filozof katolicki, który poświęcił swoje życie na badanie postaci Nazarejczyka, opracował trzy możliwe rozwiązania:

1. Krytyka: Jezus z Nazaretu realmente existió y el origen del cristianismo es un fenómeno histórico, cuyo enfoque, sin embargo, debe rechazar todas los milagros y hechos inexplicables.
2. MitycznyJezus z Nazaretu nigdy nie istniał naprawdę. Wszystko, co o nim napisano i powiedziano, jest wymysłem grupy fanatyków.
3. Rozwiązanie dla wiary: Jezus z Nazaretu no solo existió, sino que todo lo narrado en los Evangelios y en los escritos canónicos del Nuevo Testamento corresponde a la verdad.

Trzy proste pytania dotyczące historii Jezusa z Nazaretu

Czy Jezus istniał naprawdę?

Na to pierwsze pytanie możemy już odpowiedzieć dość jednoznacznie: tak. Możemy zatem wykluczyć hipotezę mityczną, tzn. że jest on owocem czyjejś wyobraźni, biorąc pod uwagę staranne badania jego i jego czasów, zwłaszcza w ostatnich dziesięcioleciach, w zakresie hermeneutyki biblijnej, historiografii, archeologii, lingwistyki i filologii. (2).

Czy to naprawdę było takie ważne?

Bez wątpienia! Przede wszystkim należy powiedzieć, że nasza epoka, epoka "chrześcijańska", jest liczona dokładnie od jego narodzin, "po Chrystusie". Co więcej, jest wielu takich, którzy, chociaż nie wierzą w Jezusa jako Boga i chociaż są najbardziej nieugiętymi przeciwnikami chrześcijaństwa, twierdzą, że przesłanie Jezusa Chrystusa nie ma sobie równych w historii.

• "Bóg na krzyżu - czy nadal nie rozumie Pan strasznej myśli, która kryje się za tym symbolem? Wszystko, co cierpi, co wisi na krzyżu, jest boskie. Wszyscy wisimy na krzyżu, dlatego jesteśmy boscy".
  Friedrich Nietzsche, Antychryst, Proyecto Espártaco, 2001, str. 47.
• "Jeśli spojrzeć na dziecko jako na istotę ludzką, mimo braku elementarnych relacji społecznych i kulturowych, to dzieje się tak tylko dzięki wpływowi tradycji judeochrześcijańskiej i jej specyficznej koncepcji osoby ludzkiej". Richard Rorty, Obiektywność, relatywizm i prawda. Philosophical Papers, Cambridge, 1991. Tłumaczenie moje.
• "Chrześcijaństwo było największą rewolucją, jakiej kiedykolwiek dokonała ludzkość: tak wielką, tak szeroką i głęboką, tak owocną w swoich konsekwencjach, tak nieoczekiwaną i nieodpartą w realizacji, że nie dziwi fakt, iż wydawało się lub może wydawać się cudem, objawieniem z góry, bezpośrednią interwencją Boga w sprawy ludzkie, które otrzymały od niego zupełnie nowe prawo i kierunek. Benedetto Croce, Perché non possiamo non dirci cristiani, Centro Pannunzio, Torino, 2008 (str. 14), moje tłumaczenie.

Kim był Jezus z Nazaretu?

Trudna odpowiedź! Aby odpowiedzieć, możemy jedynie spróbować zastosować kryteria tego, co zostało nazwane trzecim poszukiwaniem (Third Quest) na temat "historycznego Jezusa" i ograniczyć się do obserwacji i analizy danych, którymi zajęli się już giganci w tej dziedzinie, przez co rozumiem Włochów Giuseppe Ricciotti i Vittorio Messori, izraelskiego uczonego (Żyd) David Flusser, Niemiec Joachim Jeremias i inny znakomity Niemiec Joseph Ratzinger, papież Benedykt XVI.

Eksponenci tego trzeciego badania wychodzą z założenia sformułowanego przez Alberta Schweitzera: nie można ideologicznie odrzucać wszystkiego, co ma charakter cudowny w Ewangeliach i w Nowym Testamencie.Praca autora nie jest zgodna z kanonami oświeceniowego racjonalizmu.

Ponadto, jak dodaje Benedykt XVI w swojej książce Jezus z Nazaretu (3)ograniczenia metody historyczno-krytycznej polegają zasadniczo na "pozostawieniu słowa w przeszłości", bez możliwości uczynienia go "aktualnym, dzisiejszym"; na "traktowaniu słów, z którymi się ono krzyżuje, jako słów ludzkich"; wreszcie na "dalszym dzieleniu ksiąg Pisma Świętego według ich źródeł, ale bez uznawania za bezpośredni fakt historyczny jedności wszystkich tych pism zwanych 'Biblią'".

Można zatem stwierdzić, że podstawowym założeniem trzeciego rozwiązania zaproponowanego przez Jeana Guittona, tj. wiary, to nie tyle wierzyć na siłę, ile pozostawić otwartą możliwość, że to, co jest napisane w wykorzystanych źródłach, jest prawdą..

Nomen omen

Nasza podróż w historię Jezusa z Nazaretu nie może rozpocząć się od niczego innego, jak od jego imienia, bo nomen omen, zwłaszcza w świecie, z którego pochodzi sam Jezus, czyli w świecie starożytnego Izraela. W języku hebrajskim oba imiona Jezus i Jozue mają identyczną wymowę i pisownię: יְהוֹשֻׁעַ, czyli Yehoshu'a, co oznacza "Bóg zbawia".

Jezus był Żydem i należał do plemienia Judy, chociaż większość życia spędził w Galilei. I, według Ewangelii, był potomkiem króla Dawida poprzez jego ojca Josepha. Ojcostwo, które dla chrześcijan jest domniemane, ponieważ dla tych ostatnich Jezus narodził się z dziewicy o imieniu Maria, która zaszła w ciążę za sprawą Ducha Świętego (Dla chrześcijan Bóg jest jeden, ale jest również trójjedyny, a ta Trójca składa się z trzech osób o tej samej substancji: Ojca, Syna i Ducha Świętego.) po zapowiedzi anioła, gdy była już zaręczona z Józefem.

Gdzie: Świat Jezusa

Skąd pochodził Jezus?

Podsłuchałem, jak niektórzy mówili, że jest "izraelski"; inni jednak odpowiadali, że jest "palestyński". Żadne z tych określeń nie jest poprawne, ponieważ Izraelczycy są obywatelami obecnego państwa Izrael. (a mogą to być Żydzi, arabscy muzułmanie lub chrześcijanie itd.)); Palestyńczycy natomiast to współcześni, arabskojęzyczni mieszkańcy regionu, który dziś znamy jako

Jezus nie był więc Izraelitą (jeśli w ogóle, Izraelita), ale nawet nie Palestyńczyków, ponieważ Palestyna nie była wtedy jeszcze tak nazywana. Tę nazwę cesarz Hadrian przypisał jej dopiero od 135 r. n.e., po zakończeniu trzeciej wojny żydowskiej, kiedy to starożytna prowincja Judei, pozbawiona już swoich żydowskich mieszkańców, została przemianowana, z pogardy dla nich, na Syrię Palatynię.

Do tego czasu Palestyna była cienkim pasem ziemi, odpowiadającym mniej więcej dzisiejszej Strefie Gazy, na którym znajdowało się starożytne filistyńskie Pentapolis, grupa pięciu miast, państwo zamieszkane przez indoeuropejskojęzyczną ludność historycznie wrogą Żydom: Filistynów.

Na początku pierwszego wieku naszej ery starożytne Królestwo Izraela, podzielone później na dwa królestwa, Izraela i Judy, przestało być niezależnym państwem i zostało podzielone między Judeę i Judę. (gdzie ortodoksyjny judaizm był najsilniejszy)Pozostałe dwa historyczne regiony, a mianowicie Galilea i Samaria, również podlegały Rzymowi i były zarządzane przez praefectus.

En esta última, una meseta central de lo que hoy se conoce como Palestina, vivían los samaritanos, descendientes de colonos asiáticos importados por los asirios en el siglo V a.C., en la época de la conquista del Reino de Israel.

Los notables de esa zona, de hecho, fueron deportados por los asirios, mientras que los proletarios se quedaron en el lugar y se mezclaron con los recién llegados, dando lugar a un culto que inicialmente fue sincrético pero luego refinado volviéndose monoteísta pero en contraste con el judío. Si los judíos se consideraban descendientes legítimos de los patriarcas y custodios de la Alianza con Yahvé, de la Ley y del culto profesado en el Templo de Jerusalén, los samaritanos consideraban, por lo contrario, que ellos mismos eran custodios de la verdadera Alianza y del culto y tenían su propio templo en el Monte Guerizín, cerca de la ciudad de Siquén.

Galilea

Był to obszar o mieszanej populacji (do dziś jest w państwie Izrael: w połowie arabskim, a w połowie żydowskim).: Miasta i miasteczka żydowskie (jak Nazaret, Kana) znajdowały się obok miast o kulturze grecko-rzymskiej, czyli pogańskiej. (np. Sepphoris, Tyberiada, Cezarea Philippi).

Ta część ludności regionu, która była wyznania i kultury żydowskiej, była oczerniana przez mieszkańców Judei, którzy chlubili się tym, że są czystsi i bardziej wyrafinowani niż niegrzeczni i kłótliwi Galilejczycy. Kilka razy w odniesieniu do Jezusa czytamy w Ewangeliach, że "nic dobrego nie może wyjść z Nazaretu ani z Galilei".

Między innymi nie tylko Ewangelie, ale również nieliczne zachowane pisma rabiniczne z tamtych czasów mówią nam, że Galilejczycy również byli wyśmiewani za swój sposób mówienia. Hebrajski i aramejski (lingua franca używana na całym ówczesnym Bliskim Wschodzie, w tym przez Izraelitów po deportacji do Babilonu, która rozpoczęła się w 587 r. p.n.e., w roku zdobycia Jerozolimy i zniszczenia pierwszej świątyni przez Nabuchodonozora). Jak wszystkie języki semickie, mają wiele liter gardłowych i dźwięków przydechowych lub krtaniowych. A Galilejczycy wymawiali wiele słów w sposób uważany przez Żydów za zabawny lub wulgarny.

Na przykład imię Jezusa, יְהוֹשֻׁעַ, Yehoshu‛a, wymawiano Yeshu, stąd grecka transkrypcja Ιησούς (Yesoús), a później łacińska Jesús i hiszpańska Jesús.

Galilea była jednak królestwem wasalnym Rzymu i rządził nią Herod Wielki, król pochodzenia pogańskiego, dosłownie osadzony na tronie przez Augusta, któremu był praktycznie podwładnym. Herod, znany ze swojego okrucieństwa, ale i przebiegłości, zrobił wszystko, aby zdobyć sympatię narodu żydowskiego. (a także wszystko, by trzymać go z daleka) którzy nigdy go nie zaakceptowali, zwłaszcza że nie był on krwi żydowskiej.

Między innymi powiększył i upiększył Świątynię w Jerozolimie, która została odbudowana przez naród izraelski po powrocie z niewoli babilońskiej. Prace nad ukończeniem budowli trwały jeszcze za życia Jezusa, a zakończyły się zaledwie kilka lat przed rokiem 70 n.e., kiedy to sanktuarium zostało zrównane z ziemią podczas niszczenia Jerozolimy przez Rzymian pod wodzą Tytusa.

Obok, dalej na północny wschód, na wschodnim brzegu Jeziora Galilejskiego, konfederacja dziesięciu miast (Dekapolis) reprezentowała zhellenizowaną wyspę kulturową.

Ziemia i "współobywatele" Jezusa

Kontynuując historię Jezusa z Nazaretu, należy w tym miejscu przypomnieć, że w ówczesnym Izraelu judaizm nie był bynajmniej jednolitym blokiem. Główne sekty, czyli szkoły, były następujące:

• Saduceusze (hebr. וֹקִיםצַּדּ, ṣaddōqīm); nazwę wzięli od założyciela swojej sekty, Ṣaddōqa, i stanowili klasę kapłańską i elitę tamtych czasów. Byli to zamożni funkcjonariusze religijni, przydzieleni do służby świątynnej, którzy nie wierzyli w zmartwychwstanie zmarłych ani w istnienie aniołów, demonów i duchów. Ponadto dla nich jedynym prawem do przestrzegania było prawo pisane, zawarte w Torze (תוֹרָה), czyli pierwszych pięciu księgach Biblii. (Pentateuch).
• Faryzeusze (hebr. פְּרוּשִׁים, perūšīm, czyli "oddzielnie"); byli pobożnymi obserwatorami prawa, przyzwyczajonymi do skupiania się nawet na najdrobniejszych szczegółach samego prawa, które dla nich było nie tylko prawem pisanym (Tora), sino también y sobre todo la oral la halajá (הֲלָכָה), que se extendía a las más variadas acciones de la vida civil y religiosa, y por lo tanto iba desde las complicadas reglas para los sacrificios del culto hasta el lavado de los platos antes de las comidas.
• Los fariseos eran muy parecidos a los judíos ultra ortodoxos de hoy, de los que en la práctica son los precursores; se definían a sí mismos como “separados” ya que se consideraban opositores de todo lo que no fuera puramente judío, es decir, de ellos mismos. Baste decir que llamaban a la gente del pueblo הָאָרֶץ עַם (‛am ha-areṣ, mieszkańcy ziemi, aby nimi gardzić).
• Herodianiektórego sensus fidei nie jest do końca jasny, ale którego lojalność wobec króla Heroda była dobrze znana. Musieli też być bardzo blisko saduceuszy, ponieważ ci ostatni stanowili podatną na władzę elitę zarówno Heroda, jak i Rzymian, mocno zdeterminowaną do utrzymania przywilejów wynikających ze status quo.
• Doktorzy prawalub napisać (Hebrajski: סופרים, ṣōfarīm). Stopniowo kodyfikowali to, co dało się uchwalić. Na przykład w czasach Jezusa najbardziej dyskutowaną kwestią w dwóch głównych szkołach rabinicznych wielkich nauczycieli Hillela i Szammaja było to, czy wolno jeść w Szabat jajko zrobione przez kurę. (sobota).
• Zealoci, których nazwa w języku angielskim pochodzi od greckiego ζηλωτής, Zealots, ale którzy w języku hebrajskim byli nazywani יםנאק, qana'īm: oba terminy, grecki i hebrajski, oznaczają "wyznawców" i odnoszą się do gorliwości, z jaką ta grupa przestrzegała doktryny judaizmu, nawet w sensie politycznym. (wśród uczniów Jezusa jest jeden nazwany Szymonem Kananejczykiem, atrybut, który nie odnosi się do jego geograficznego pochodzenia, ale do jego przynależności do grupy Qana'īm, czyli Zealotów).. Rzymianie nazywali ich sicarii, ze względu na sztylety. (sicæ) ukryte pod płaszczem, za pomocą którego zabijali tych, którzy naruszali zasady prawa żydowskiego.
• Essenesnigdy nie wspomniane w żydowskich czy chrześcijańskich pismach, ale mówione przez Flawiusza Józefusa, Filona, Pliniusza i innych. Stanowili oni coś w rodzaju kongregacji religijnej, skupionej w szczególności wokół Morza Martwego, w pobliżu oazy Ein Guedi. (wioska Qumran, o której już wspominaliśmy, a którą nazwali Yaḥad, czyli wspólnota).. Vivían en celibato, rígidamente separados del resto del mundo, y rechazaban el culto del Templo y las otras sectas judías por considerarlas impuras.
• Para formar parte de ellos, era necesario completar un noviciado, al que seguía la afiliación real. Eran literalmente fanáticos de la pureza ritual (w Qumran odkryto liczne łaźnie rytualne).Mieli też awersję do kobiet. Nie było wśród nich własności prywatnej, a posiadanie broni było zabronione. Postawiono hipotezę, że zarówno Jezus, jak i Jan Chrzciciel byli esseńczykami, ale to kłóci się z uniwersalnością ich przesłania. (otwarte między innymi dla kobiet, co, jak powiedzieliśmy, było niedopuszczalne dla samych esseńczyków)..

Tak więc były to wielkie grupy, na które dzielił się judaizm czasów Jezusa. Po wielkiej katastrofie w latach 70. i 132. n.e. z doktrynalnego punktu widzenia przetrwali tylko faryzeusze, od których wywodzi się współczesny judaizm.

Trzeba też powiedzieć, że lud, zwykły lud, choć w dużej mierze przychylny faryzeuszom, był przez nich uważany, jak już zaznaczyliśmy, za godny potępienia.

To właśnie do tych ludzi, którzy są wyśmiewani przez całą kapłańską, duchową i intelektualną elitę Izraela, zwróci się najpierw Jan Chrzciciel, a potem Jezus. I właśnie ci ludzie uwierzą najpierw w poselstwo Nazarejczyka, przeciwko któremu zjednoczą się wrogo nastawieni między sobą faryzeusze, uczeni w Piśmie i saduceusze.

La espera de un Mesías

Bardzo szczególny kompleks starożytnego Izraela jest kociołkiem, w którym gotuje się bardzo szczególne i pobożne oczekiwanie. Na kogo Pan czeka? Do wybawiciela, do namaszczonego przez wszechmogącego Boga que, como había hecho con Moisés, Dios mismo levantaría para liberar a su pueblo de la esclavitud y la dominación extranjera.

Esta vez, sin embargo, así se creía, su reinado no tendría fin, ya que este (מָשִׁיחַ, Mašīaḥ w języku hebrajskim i Χριστός, Christós w języku greckim: oba słowa oznaczają "namaszczony", bo namaszczony przez Pana na króla po Saulu i jego następca Dawid). byłby tylko prorokZwoje znad Morza Martwego i oczekiwania esseńczyków z Qumran, pasterza i kapłana.

To oczekiwanie staje się w latach bezpośrednio poprzedzających narodziny Nazarejczyka coraz bardziej niespokojne: wszędzie rozkwitają rzekomi mesjasze, a wraz z nimi bunty systematycznie tłumione we krwi (przypomnij sobie Judasza Galilejczyka w 6-7 r. p.n.e.).ale także kwitną pobożne wspólnoty, które na mocy bardzo precyzyjnej przepowiedni oczekują nadejścia wyzwoliciela.

Wiemy jednak, że w tym czasie Imperium Rzymskie było bardzo stabilne, ale naród izraelski oczekiwał z zapałem, Uwaga wszystkich w tym małym zakątku świata była skupiona na zbliżającym się przybyciu Libertadora: ¿siempre había sido así? En realidad, la espera de un gobernante del mundo había durado varios siglos.

La primera referencia está en el libro de Génesis (49, 10)  (4). Z czasem więc, idea pomazańca Pańskiego, który miałby panować nad Izraelem, nasila się i staje się coraz bardziej precyzyjna.Ten pomazaniec, ten Mesjasz, miał być potomkiem Judy, poprzez króla Dawida.

Daniel, ostatni prorok Starego Testamentu

Jednak w 587 roku p.n.e. nastąpiło pierwsze wielkie rozczarowanie: zdobycie Jerozolimy przez Nabuchodonozora, który zniszczył świątynię, zrabował święte wyposażenie, deportował ludność Judei do Babilonu i położył kres dynastii królów wywodzącej się od Dawida. I oto pojawia się prorok o imieniu Danielostatni prorok Starego Testamentu, który przepowiedział, że Mesjasz rzeczywiście przyjdzie. W istocie, ich nazwa to Magna Prophetia: w niej (Rozdział 2) ogłasza się, że:

• Bóg nieba ustanowi królestwo, które nigdy nie zostanie zniszczone ani przekazane innemu narodowi, ale będzie stało na zawsze i rozbije wszystkie te królestwa na kawałki.

Nie tylko to: w rozdz. 7 jest określone, że ten, kto ma przyjść będzie "jak Syn Człowieczy". (w Ewangelii Mateusza, Ewangelii przeznaczonej dla gmin żydowskich w Palestynie, Jezus używa podobnego wyrażenia, "syn człowieczy", około 30 razy, we wszystkich innych Pismach używa go tylko raz Daniel)..

W rozdz. 9 proroctwo jest jednak wypowiedziane również w kategoriach czasowych:

• Siedemdziesiąt tygodni zostało wyznaczonych dla Twojego ludu i Twojego świętego miasta, aby położyć kres ich występkom i grzechom, aby prosić o przebaczenie ich nieprawości, aby ustanowić sprawiedliwość na zawsze, aby zapieczętować wizje i proroctwa i aby poświęcić miejsce najświętsze. Proszę dobrze zrozumieć, co następuje: Od ogłoszenia dekretu nakazującego odbudowę Jerozolimy do przyjścia wybranego księcia upłynie siedem tygodni.

Jak widzimy, przytoczona przed chwilą przepowiednia jest niezwykle trafna. Jednak dokładne tłumaczenie hebrajskiego terminu שָׁבֻעִׁבִ֨ים (šavū‛īm, "šavū‛" oznaczające liczbę 7 i "īm", które jest końcówką liczby mnogiej męskiej) nie musi to być "tydzień". (co oznacza עותשבו, šavū‛ōt, gdzie "ōt" oznacza żeńską końcówkę liczby mnogiej)ale "siedemdziesiąt lat": w praktyce siedemdziesiąt razy siedem lat. Żydowscy współcześni Jezusa prawidłowo zrozumieli ten fragment.

Dlatego Współcześni badacze nie mogli zrozumieć dokładnego wyliczenia czasów Daniela.: ¿Kiedy rozpoczął się okres siedemdziesięciu i siedemdziesięciu lat? Otóż ostatnie odkrycia w Qumran pozwoliły uczonym takim jak Hugh Schonfield, wielki specjalista w badaniu zwojów znad Morza Martwego, wykazać, że nie tylko pisma hebrajskie były już doskonale uformowane w pierwszym wieku naszej ery i identyczne z tym, co czytamy dzisiaj, ale także, że esseńczycy, podobnie jak wielu im współczesnych, już wcześniej obliczyli czas powstania Magna Prophetia. Dla nich siedemdziesiąt siedem lat

Para ellos, los setenta setenarios (490 lat) były liczone od 586 r. p.n.e., czyli od początku wygnania babilońskiego, a zakończyły się w 26 r. p.n.e., czyli na początku ery mesjańskiej. Do tego stopnia, że od tego czasu, co potwierdzają wykopaliska archeologiczne, nastąpił wzrost aktywności budowlanej i mieszkaniowej w Qumran.

Dlatego nie tylko Żydzi w ziemi Izraela żywili oczekiwanie, które napełniało ich nadzieją i zaczynem. Tacyt i Suetoniusz, pierwszy w Historiæ, a drugi w Życiu Wespazjana, również podają, że wielu na Wschodzie, według ich pism, oczekiwało władcy pochodzącego z Judei.

Gwiazda na Wschodzie? Słynna "kometa

To właśnie Wschód dostarcza nam kolejnego elementu przydatnego do zrozumienia, dlaczego oczekiwania mesjańskie były tak gorące między dwiema epokami przed i po Chrystusie, a mianowicie faktu, że inne kultury również czekały na nadejście tego "dominatora", o którym słyszano już nawet w Rzymie.

Babilońscy i perscy astrologowie spodziewali się jej około 7 lub 6 roku p.n.e. (5) Dlaczego właśnie w takim odstępie czasu? O tym, że gwiazda wzeszła, wiemy z Ewangelii Mateusza (rozdział 2).

Ale czy rzeczywiście pojawiła się gwiazda?

Astronom Kepler wydaje się odpowiadać na to pytanie jako pierwszy, ponieważ w 1603 roku zaobserwował bardzo jasne zjawisko: nie kometę, lecz zbliżenie, czyli koniunkcję planet Jowisza i Saturna w gwiazdozbiorze Ryb.

Kepler dokonał obliczeń i ustalił, że ta sama koniunkcja nastąpi w 7 roku p.n.e. Znalazł również starożytny komentarz rabiniczny, który podkreślał, że przyjście Mesjasza powinno zbiegać się dokładnie z czasem tej samej koniunkcji astralnej.

Nikt jednak nie dał wtedy wiary intuicji Keplera, również dlatego, że jeszcze wtedy uważano, że Jezus urodził się w roku 0. Dopiero w XVIII wieku inny uczony, Friederich Christian Münter, luteranin i mason, rozszyfrował Komentarz do Księgi Daniela, ten sam, co "siedemdziesiąt siedem lat", w którym potwierdzono żydowskie przekonanie ujawnione już przez Keplera.

Trzeba jednak poczekać, aż XIX wieku, aby wyjaśnić, co stało się z tym zaobserwowanym przez Keplera zjawiskiem astronomicznym.Publikacja dwóch ważnych dokumentów jest jednym z głównych powodów:

• Tabela planetarna, w 1902 roku egipski papirus, na którym dokładnie zapisano ruchy planet, a w szczególności, poprzez bezpośrednią obserwację, koniunkcję Jowisza i Saturna w gwiazdozbiorze Ryb w roku 7 p.n.e. Określa się ją jako bardzo jasną;
• Kalendarz Gwiazd Sipparterakotowa tabliczka zapisana pismem klinowym, pochodzenia babilońskiego, która opisuje ruchy gwiazd w roku 7 p.n.e., roku, w którym według babilońskich astronomów koniunkcja ta wystąpiła trzykrotnie (29 maja, 1 października i 5 grudnia), podczas gdy to samo wydarzenie występuje zwykle raz na 794 lata.

Skoro więc w symbolice Babilończyków Jowisz reprezentował planetę władców świata, Saturn planetę ochronną Izraela, a gwiazdozbiór Ryb był znakiem końca czasów, to nie jest tak absurdalne, aby myśleć, że magowie (6)  Wschód oczekiwał, mając możliwość przewidzenia z niezwykłą dokładnością, nadejścia czegoś szczególnego w Judei.

W Betlejem w Judei: dlaczego tutaj?

Betlejem jest teraz miastem na Zachodnim Brzegu i nie ma w nim nic bukolicznego ani naturalnego. Jeśli jednak cofniemy się do czasów historii Jezusa z Nazaretu, dwa tysiące lat temu, to w rzeczywistości była to mała wioska licząca kilkaset dusz.

Czy to właśnie tam urodził się Jezus, mimo że jego rodzina mieszkała w Nazarecie?

Później wspomnimy o spisie ludności na zlecenie Cezara Augusta, który jest jedną z odpowiedzi na to pytanie. Co więcej, w Betlejem, małym, ale znanym z tego, że było ojczyzną króla Dawida, powinien był, zgodnie z Pismem Świętym, urodzić się mesjasz oczekiwany przez naród izraelski.(7). Dlatego oprócz czasu zarówno Izraelici, jak i ich wschodni sąsiedzi znali również miejsce, w którym "wybawiciel" narodu żydowskiego przyjdzie na świat.

Es curioso notar cómo el nombre de esta localidad, compuesta por dos términos diferentes, significa: “casa del pan” en hebreo (בֵּֽית = bayt o beṯ: casa; לֶ֣חֶם = leḥem: pan); “casa de la carne” en árabe (ﺑﻴﺖ = bayt o beyt, casa; لَحْمٍ = laḥm, carne); “casa del pescado” en las antiguas lenguas de Arabia del sur. Todas las lenguas mencionadas son de origen semítico y, en estas lenguas, de la misma raíz de tres letras, es posible derivar muchas palabras ligadas al significado original de la raíz de origen.

En nuestro caso, el del nombre compuesto de Belén, tenemos dos raíces: b-y-t, de a que deriva Bayt o Beth; l-ḥ-m de la que deriva Leḥem o Laḥm. We wszystkich przypadkach Bayt/Beth oznacza dom, na Laḥm/Leḥem zmienia swoje znaczenie w zależności od języka.

Odpowiedź leży w pochodzeniu populacji, do których należą te języki. Żydzi, podobnie jak Aramejczycy i inne ludy semickie z północnego zachodu, żyli na tzw. Żyznym Półksiężycu, czyli na dużym obszarze między Palestyną a Mezopotamią, gdzie możliwe było rolnictwo i w związku z tym byli ludem osiadłym.

Su principal fuente de sustento era, por tanto, el pan, junto con los frutos del trabajo de la tierra. Los árabes eran una población nómada o seminómada de la parte norte y central de la península arábiga, principalmente desértica.

Por tanto, su principal apoyo provenía de la caza y del ganado, lo que hacía de la carne su alimento por excelencia. Finalmente, los árabes del sur vivían en las costas del sur de la Península Arábiga y su principal alimento era el pescado. De esto podemos entender por qué la misma palabra, en tres idiomas semíticos diferentes, tiene el significado de tres alimentos diferentes.

Odpowiednio, można zauważyć, że Betlejem ma dla różnych narodów pozornie różne, ale w rzeczywistości jednoznaczne znaczenieTermin ten oznaczałby nie tyle dom chleba, mięsa czy ryb, ile raczej dom prawdziwego pożywienia, ten, bez którego nie można się obejść, ten, od którego zależy Państwa utrzymanie, ten, bez którego nie można żyć.

Co ciekawe, Jezus, mówiąc o sobie, powiedział: "Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a krew moja prawdziwym napojem". (J 6:51-58) (Gv 6:51-58). To porównanie językowe jest przykładem tego, jak filologia może wnieść istotny wkład w przybliżenie postaci "historycznego Jezusa" i zrozumienie jego miejsca w kontekście kulturowym.

Dochodzimy jednak do innego punktu: poza spekulacjami filologicznymi i egzegetycznymi.

Czy Jezus naprawdę urodził się w Betlejem?

Historia mówi, że już w połowie II wieku św. Justyn, pochodzący z Palestyny, pisał o grocie/stajence w Betlejem, o której pamięć była przekazywana z ojca na syna już od kilku pokoleń. Nawet Origen, autor z III wieku, potwierdza, że w samym Betlejem chrześcijanie i niechrześcijanie znali położenie samej groty.

 Dlaczego mówimy o "pamięci"?

Ponieważ cesarz Hadrian, z zamiarem wymazania z pamięci miejsc żydowskich i judeochrześcijańskich w nowej prowincji Palestyny po wojnach żydowskich, chciał od 132 roku budować pogańskie świątynie dokładnie na miejscach, gdzie znajdowały się obiekty starożytnej wiary tego regionu. (8). Potwierdza to św. Jerome (9)autor pierwszego łacińskiego przekładu całej Biblii, Wulgaty. (Jerome żył 40 lat w Betlejem) i Cyryla Jerozolimskiego (10).

Podobnie jak w Jerozolimie, Hadrian kazał wznieść posągi Jowisza i Wenus w miejscu świątyń, aby uczcić śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. (W międzyczasie Jerozolima została odbudowana pod nazwą Aelia Capitolina)., W Betlejem nad grotą, w której urodził się Jezus, posadzono las poświęcony Tammuzowi, czyli Adonisowi.

Jednak to właśnie dzięki wariacji Hadriana o damnatio memoriæ symbole pogańskie stały się wskazówkami do odnalezienia śladów miejsc pochowanych, o których pamięć zawsze była zachowana. W ten sposób pierwszy cesarz chrześcijański Konstantyn i jego matka Helena zdołali znaleźć dokładne punkty, w których znajdowały się pierwotne domus ecclesiæ. (11)że lPóźniej stały się one kościołami, w których czczono i przechowywano pamiątki i relikwie z życia Jezusa z Nazaretu.