Generatie Z evangeliseren via een YouTube-kanaal

Wortels in Opus Dei

- Wat een vreugde om dit gesprek met jullie, Pablo en Luis, te kunnen voeren voor onze Spaanstalige lezers... Ik hou ook van jullie video's en denk dat ze heel nuttig zijn voor de evangelisatie en christelijke vorming van jongeren. Weet je, ik ben altijd heel nieuwsgierig geweest naar wie er achter die extraverte jongens van je katholieke spullenprogramma zat....

Paul, (P): Dus hier zijn we! Ik ben Broeder Pablo Fernández, Dienaar van het Huis van de Moeder. Ik ben 26 jaar oud en de middelste van drie broers en zussen. Mijn moeder is Duitse en mijn vader Spaanse; hoewel we veel verhuisd zijn, heb ik het grootste deel van mijn jeugd en adolescentie in Zaragoza doorgebracht. Ik moet toegeven dat mijn familie het eerste voertuig is geweest dat het geloof aan mij heeft doorgegeven. Het was in de schoot van mijn familie dat ik leerde bidden en op een natuurlijke manier omging met de Heer en de Maagd.

Mijn vader heeft altijd geprobeerd ons de beste omgeving te bieden om geestelijk te groeien. Daartoe heeft hij het ons altijd gemakkelijk gemaakt om talloze katholieke activiteiten met andere jongeren bij te wonen. En hoewel Ik heb kunnen deelnemen aan activiteiten van verschillende realiteiten in de Kerk, zijn er twee die mijn persoonlijke geloofsreis op een speciale manier hebben gemarkeerd: de Opus Dei, die ik in 2002 ontmoette; en de Moeders huis, die in 2010 in mijn leven kwam. Dankzij deze twee realiteiten is mijn hele jeugd en adolescentie vol goede momenten geweest, in een gezonde omgeving, omringd door geweldige mensen.

Luis, (L): En ik ben de Broeder Luis Escandell, Ik ben 28 jaar oud en de derde van vijf. In mijn geval ben ik Spaans aan beide kanten. Ik ben geboren en getogen in Madrid tot ik op 19-jarige leeftijd gehoor gaf aan de oproep van de Heer en me aansloot bij onze gemeenschap. Verschillende mensen in mijn familie behoren tot of onderhouden een regelmatige relatie met Opus Dei, en dit is ook hoe ik in mijn jeugd in het geloof ben gevormd. Ik herinner me met grote genegenheid de vele activiteiten die we met de Llambria-club deden, de vormingskringen, excursies, zomerkampen... Ik leerde bidden uit het boek De Weg. binnen Opus Dei waar ik voor het eerst de stem van God voelde... die me uitnodigde om hem beter te volgen (maar daarover later meer).

Roeping tot de Dienaressen van het Huis van Maria

- Met deze wortels in Opus Dei hebben jullie beiden een bijzondere roeping gevonden binnen de werkelijkheid van de Dienaressen van het Moederhuis, klein, maar al met een grote weg van heiligheid: wat is het kenmerk ervan?

P: Onze gemeenschap is ontstaan tijdens het pontificaat van Johannes Paulus II, en een groot deel van ons charisma beantwoordt precies aan de belangen van deze grote heilige. Onze missies in de Kerk zijn: de verdediging van de Eucharistie; de verdediging van de eer van Onze Moeder, vooral in het voorrecht van haar maagdelijkheid; en de verovering van jonge mensen voor Jezus Christus.

Als priesters of aspiranten van het priesterschap proberen wij de woorden van Johannes Paulus II waar te maken: "De heilige Mis is absoluut het centrum van mijn leven en van mijn hele dag". In de sacramentele actualisering van het offer van Christus proberen wij ons elke dag met Hem, Priester en Slachtoffer, aan de Vader aan te bieden voor het heil van de mensheid.

L: En net als Johannes Paulus II voelt ook het Moederhuis als een plaats van vrede. volledig eigendom van de Maagd Maria, totus tuus, gekozen door haar. En omdat wij geboren zijn bij het graf van Petrus, willen wij trouw blijven aan Petrus. Alleen in hem hebben we de garantie van de waarheid. Zijn leergezag is voor ons niet iets dat onze vrijheid beperkt, maar een lichtend baken dat schijnt te midden van de verwarring die ons omhult, een zekere weg die ons naar de waarheid leidt.

Als priesters

- Geweldig! En hoe voelde je de roeping om deel uit te maken van deze realiteit en om priester te zijn?

P: In mijn geval was er geen specifiek moment waarop ik duidelijk mijn roeping ontdekte. Het was nogal geleidelijk, een verhaal verweven met vele kleine genaden. Mijn vader bracht ons altijd het belang over van het volgen van je roeping, van het volgen van Gods wil. Ik ben opgegroeid met een duidelijk besef dat God ons ergens voor geschapen heeft en dat we alleen gelukkig kunnen zijn en vervulling, heiligheid, kunnen bereiken als we Gods plan volgen. In deze zoektocht kwam het priesterschap al vanaf mijn eerste communie als optie naar voren. Ik heb de genade dat ik goede priesters in mijn nabijheid heb gehad, priesters die van de Heer en hun roeping houden. Door dat goede voorbeeld voelde ik me al vroeg aangetrokken tot het priesterschap. Ik wil ook van deze gelegenheid gebruik maken om het Colegio de Fomento Montearagón en het jeugdcentrum van de Obra Jumara in Zaragoza te bedanken voor alle hulp die zij mij hebben gegeven bij mijn menselijke en geestelijke vorming op deze geloofsreis.

Maar hoewel het idee van het priesterschap altijd aanwezig is geweest in mijn leven, is het niet altijd op dezelfde manier aanwezig geweest. Er zijn ups en downs in het proces geweest: het is geen continu opwaarts proces geweest, maar er zijn tijden geweest dat het op de voorgrond stond en tijden dat het in het twaalfde vlak lag. Maar daar ging ik op een bepaalde manier omheen. Maar vanaf het moment dat ik de beslissing nam, tijdens een pelgrimstocht naar Fatima, tot ik het tweede jaar van het baccalaureaat voltooide, was het als een hindernisbaan. De duivel wilde het me niet gemakkelijk maken en verzon duizend excuses om niet te doen wat de Heer van me vroeg.

Een Airbus beurs in Duitsland of het priesterschap

- ...zoals Airbus...

P: Natuurlijk! Een van de grootste afleidingen was een werkbeurs die ik kreeg van het luchtvaartbedrijf Airbus. De waarheid is, toen het Airbus gedoe begon, had ik geen hoop dat het door zou gaan. Ik solliciteerde een beetje zonder na te denken en, lang verhaal kort, ik werd uiteindelijk opgenomen onder de studenten die door het bedrijf werden geselecteerd. De geselecteerden zouden niet alleen worden betaald voor hun ingenieursstudie in Duitsland, maar zouden ook een maandelijks salaris krijgen voor de jaren van hun studie. Daarna was een vaste aanstelling met een hoog salaris gegarandeerd. En daar ben ik dan, 17 jaar oud en zonder ook maar één stok in het water te hebben gegeven, met een zekere toekomst. Wat moet ik doen? Ik wil benadrukken dat de keuzes op dat moment niet Airbus of priesterschap waren. Wat als ik aan het eind van het jaar zag dat God me niet vroeg om priester te worden? Wat als hij me riep om ingenieur te worden? Ik nam het in gebed en zag dat het een verleiding was. Dus nam ik de sprong van het geloof en de Heer ondersteunde me.

Uiteindelijk kon ik na de zomer van mijn tweede jaar middelbare school bij de Dienaren gaan wonen en daar kreeg ik de laatste hand om me volledig open te stellen voor Gods wil. Al die kleine genaden die ik zoveel jaren over roeping had ontvangen, werden heel duidelijk. De puzzelstukjes pasten perfect in elkaar en het plaatje werd duidelijk. Op 1 november 2014 deed ik mijn intrede als Dienaar van het Moederhuis en het avontuur begon.

Weg van God, ging hij de wereld van de heavy metal

- En jij, Luis?

L: Mijn eerste herinnering aan Gods roeping tot het priesterschap gaat terug tot de leeftijd van 14 jaar. In die tijd studeerde ik aan de Fomento El Prado school in Madrid, en dankzij een zeer intens geestelijk leven stond ik zeer open voor wat God van mij wilde. Toen we op een dag een korte video over het priesterschap te zien kregen en ik de woorden van de Heer tot Petrus hoorde: "Van nu af aan zul je een visser van mensen zijn" (Lc 5,10), wekte dat in mij zo'n verlangen om me helemaal aan God te geven dat ik springend van vreugde de projectiezaal verliet: "Ik word priester!

Dat eerste enthousiasme doofde echter snel toen ik op een andere school aan het baccalaureaat begon. Enerzijds had het veeleisende karakter van mijn studie me een zenuwinstabiliteit bezorgd die zich herhaaldelijk uitte in lange slapeloze nachten; anderzijds brachten slechte vriendschappen me in contact met de duistere wereld van de heavy metal, waarin ik een nieuw ideaal van geluk ontdekte dat volledig tegenovergesteld was aan het ideaal dat mij als kind was geleerd en dat soms al mijn verlangens leek te vervullen.

Het christendom dat ik als kind belijdde was, dacht ik, een grote leugen die, onder de belofte van een toekomstige eeuwige gelukzaligheid, de bitterheid verborg van de voortdurende verloocheningen die God eiste. Het grappige is dat ik nooit, althans niet expliciet, het bestaan van God heb ontkend, maar mijn idee van Hem was dat van een knorrige oude man die er op de een of andere manier van genoot de illusies van arme stervelingen te frustreren. Daarom was de enige manier om gelukkig te zijn, voor zover mogelijk, God in alles tegen te spreken. Alles tot dan toe was een fantasie, een verspild leven.

Godzijdank had ik zelfs in de slechtste tijden nog enig verstand, en dit project om te breken met mijn oude leven als christen bleek moeilijker dan ik aanvankelijk dacht. Hoe meer ik me verdiepte in de zonde, hoe meer een vreselijk gevoel van ontevredenheid me overviel. die, beetje bij beetje, ontaardde totdat ik van mezelf walgde. Die vraag die ik voorheen in alle eenvoud kon beantwoorden, deed me duizelen: wie ben ik, een stuk vlees dat van ellende naar ellende wandelt in de richting van het absolute niets, want na de dood is er niets. Dit idee deed me huiveren. Iets in mij, dat deel van mijn jeugd dat nog overleefde, weigerde het te accepteren: "Er moet iets anders zijn!" Van tijd tot tijd wendde ik me tot de Heer en riep met heel mijn wezen: "God, als U er bent, haal me dan uit deze situatie!!!" Het antwoord diende zich aan, heel toevallig, met Kerstmis 2013-14.

De vreugde van de dienaren van het huis

- En je vertelde me dat je uit een familie van filosofen komt...

L: Dat klopt! Mijn vader, José Escandell, is een filosoof. Mijn familie kent een grote filosofische traditie: mijn grootvader, Antonio Millán-Puelles, was ook filosoof, evenals mijn oom, Tomás Melendo, en vele anderen. In die tijd nodigden de Dienaren van het Moederhuis mijn vader uit om hen een reeks privélessen filosofie te geven, en hij wilde enkele van zijn kinderen meenemen, waaronder ik. Hoewel mijn gezindheid tegen God was, had ik niets tegen hen die het geloof beleven, dus trad ik zonder verzet toe. De vreugde die ik in de bedienden zag, schudde alle absurde wirwar van theorieën die mijn leven vormden door elkaar, als een kanonschot gericht op een strohut. Die mannen, hoewel ze afstand hadden gedaan van alles wat de wereld wenselijk acht, straalden een vrede uit die niet van deze wereld was, terwijl ik alleen maar met schaamte naar mezelf kon kijken. "Wat als ik een fout had gemaakt," dacht ik.

Toen ik weer thuis was, verdiepte ik me in een boek dat de dienaren me hadden gegeven en waarin ze enkele van hun bekeringsgetuigenissen vertelden. Dat was de genadeklap. Ik herinner me dat ik me op een dag, moe van het denken, afvroeg: "Als ik toegeef dat dit de waarheid is, zou ik dan bereid zijn alles te geven, zelfs mijn leven, om trouw te zijn?" Onmiddellijk besefte ik dat ik niet eerder de waarheid zocht, maar een ontsnapping aan de werkelijkheid, aan mezelf en aan God, en dat ik nog nooit zo gelukkig was geweest als toen ik vrede had met de Heer. Zou ik nu die oproep kunnen beantwoorden die ik voelde toen ik 14 was, alsof er niets gebeurd was? Zeker, God is niet zoals mensen, in staat om wrok te koesteren, maar handhaaft zijn plan van liefde voor ons, zelfs als we hem hebben verloochend: "De Heer heeft gezworen en heeft geen berouw; U bent een eeuwige priester" (Ps 110:4).

Ik moest alleen nog uitzoeken waar God me wilde hebben. Diezelfde zomer ging ik met de Dienaressen en andere jongeren op pelgrimstocht naar Ierland, met de bedoeling me open te stellen voor God. Bij het Mariaheiligdom in Knock liet de Heer me eindelijk zien waar ik thuishoorde: het Moederhuis. Mijn intrede als dienaar vond plaats op 1 december, het feest van Allerheiligen, samen met Fr. Paul.

De dienaressen van het Moederhuis, de jongeren en de Kerk

- Wat zijn de noden van de Kerk waaraan de Dienaren van het Moederhuis beantwoorden? We weten dat er veel jonge mensen zijn die je volgen.

L: Zoals wij reeds hebben aangegeven, is het veroveren van jongeren voor Jezus Christus onze derde missie binnen de Kerk. In zijn brief aan de jongeren bevestigt Johannes Paulus II dat de jeugd de tijd is van grote vragen, zoals die van de rijke jongeman: Wat moet ik doen om het eeuwige leven te bereiken? Wat moet ik doen opdat mijn leven volledige waarde en betekenis krijgt? Alleen de Heer kan een volledig bevredigend antwoord geven, dat het hele leven kan omvatten.

Liefde is veeleisend, ze vraagt alles, ze is niet tevreden met halve maatregelen. Bij jonge mensen manifesteert deze dorst naar liefde zich op een bijzonder intense manier. Vraag een jongeman om iets en hij zal je niets geven; vraag hem om veel en hij zal je weinig geven; vraag hem om alles en hij zal je meer geven dan je je kunt voorstellen. Jongeren willen grote idealen die het waard zijn om hun leven voor te geven. Misschien weten ze niet hoe ze het in woorden moeten uitdrukken, maar ze voelen dat hun bestemming de tijdelijkheid overstijgt, dat het niet genoeg is om hier beneden comfortabel te zijn: we zijn geschapen voor grootsheid, voor de hemel.

We worden echter blootgesteld aan een voortdurend bombardement van prikkels en onmiddellijke genoegens die jongeren, met zo'n zwakke wil, moeilijk kunnen beheersen. Het is noodzakelijk hen te helpen hun middelmatigheid en lafheid te overwinnen door hen voor de Heer te plaatsen en hen door gebed tot een persoonlijke ontmoeting met God te brengen. Pas als zij de stem van de Heer horen die hen roept tot gemeenschap met zichzelf, zullen zij de moed vinden om uit zichzelf te treden en op weg te gaan. Dit is waar verovering over gaat: hen in de aanwezigheid van God brengen.

Het is in de stilte dat God harten aanraakt en transformeert. Alle activiteiten die wij uitvoeren (retraites, kampen, bedevaarten, retraites, gebruik van de media, enz.) zijn gericht op deze ontmoeting.

In het Moederhuis zijn wij ons er terdege van bewust dat het niet onze missie is jongeren te winnen voor onszelf, mensen te verzamelen om ons te volgen als een groep fans of iets dergelijks, maar voor de Heer. In de mate dat de Dienaar van het Huis van de Moeder vervuld is van God, wordt zijn bestaan een licht voor alle mensen, vooral voor de jongeren.

God is niet saai

- Katholieke dingen Het is een geweldig programma, samen met alle opleidings- en evangelisatie-initiatieven: op wie richt u zich in het bijzonder?

P: Catholic Stuff heeft geen ander doel dan de zielen dichter bij God te brengen. Jezus zei ons: "Ga de hele wereld in en verkondig het evangelie" (Mc 16,15). Zoals Benedictus XVI zegt, is internet een zesde continent voor evangelisatie; en, in de woorden van Paulus VI, zijn de media de nieuwe kansel van waaruit de Kerk zich tot de wereld moet richten. Wij willen de netwerken van vandaag gebruiken om zielen naar God te brengen, die als enige ons leven kan vullen en ons diepste verlangen kan vervullen.

De serie Catholic Stuff is bedoeld voor alle jongeren die zichzelf als gelovig beschouwen maar hun geloof niet erg belijden. en blijven alleen in de meest elementaire aspecten ervan. Maar ook aan allen die, terwijl ze hun geloof beoefenen, er dieper in willen duiken. Wij denken dat het programma ook nuttig kan zijn voor catechisten die behoefte hebben aan vernieuwende en onderhoudende middelen om hun apostolisch werk te verrichten.

We begonnen aan het project zonder precies te weten waar we aan begonnen, met als enige overtuiging dat God het wilde. Je gaat naar YouTube en zoekt naar video's met katholieke inhoud en je ziel valt aan je voeten als je de kwaliteit van het formaat ziet: Waar vind je een video die de waarheid van het Evangelie verkondigt in de taal van de jeugd? Met dit in gedachten begonnen we beetje bij beetje te leren hoe we de programma's moesten gebruiken die nodig zijn voor filmische evangelisatie.

De sleutel is natuurlijk dat we de waarheid vertellen zonder zoethoudertjes. Mensen zijn diep van binnen op zoek naar de waarheid, en ze zijn in staat die te herkennen, ook al aanvaarden ze die misschien niet. Wij spreken over de waarheid die Christus is. Hij is de sleutel tot ons succes. Bovendien proberen wij de onderwerpen met humor en op een jeugdige manier te benaderen, met spreektaal en grapjes, om niet de typische indruk te wekken dat het geloof "saai" is. God is niet saai!

- Luís, een vraag voor jou in het bijzonder: waarom hebben jij en verschillende Paters en Broeders van de Dienaren gekozen voor de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis?

L: Sinds enkele jaren voeren de Dienaressen van het Moederhuis onze studies uit in de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis voor de kwaliteit van de aangeboden vorming en de omgeving waarin deze plaatsvindt. De wereld van vandaag vraagt veel van aspirant priesters. intellectuele strengheid die in staat is om rede en geloof te integreren zodat wij, zoals Petrus zegt, "een ieder die u vraagt naar de reden van uw hoop een antwoord kunnen geven" (1 Petrus 3:15). Wij willen begrijpen om ons geloof steeds dieper te beleven en tegelijkertijd moedige getuigen van Christus te zijn in een samenleving die dorst naar de waarheid.

Een andere bijzonderheid van de aan deze universiteit genoten opleiding is de harmonie tussen het intellectuele en professionele leven enerzijds en de geestelijke vorming anderzijds. De professoren zijn niet alleen erudiet, maar men bespeurt in hen een existentiële assimilatie van hetgeen zij bespreken, die overtuigend en bemoedigend is, en die ons de zekerheid meedeelt dat ons geloof niet losstaat van de wereldlijke werkelijkheid, maar dat het alle aspecten van ons leven verlicht en tot volle ontplooiing brengt.

Ten slotte is de aanwezigheid van studenten van verschillende nationaliteiten zeer verrijkend. Het opent ons zo voor de universaliteit van de katholieke kerk, onze horizon verbreden over de grenzen van de regio waaruit wij afkomstig zijn, om ons geloof te delen met andere culturen en manieren om de ontmoeting met de Heer te beleven.

Modellen van heiligheid

- Ik weet dat u, ondanks dat u een zeer jonge werkelijkheid bent, in de Dienaren al veel getuigen van heiligheid hebt gehad...

P: Ja, in het bijzonder Zuster Clare Crockett, wiens leven wordt verteld in deze film.

Zij was een meisje met een groot artistiek talent, een prachtige stem, een aantrekkelijk uiterlijk en een overweldigende persoonlijkheid. Op 15-jarige leeftijd was ze al ingehuurd als presentatrice voor jeugd-tv voor Channel 4 - een van de grootste in het Verenigd Koninkrijk - en op 17-jarige leeftijd was ze benaderd door de Amerikaanse zender Nickelodeon. Ze ervoer echter zo'n leegte dat ze besefte dat haar leven zinloos was tenzij ze het aan Jezus Christus gaf. Noch de smeekbeden van haar familie, noch de beloften van haar manager konden haar tegenhouden. Op 11 augustus 2001 gaf ze haar leven aan God als dienares van het Moederhuis en werd ze een steeds volgzamer instrument in de handen van de Heer.

Er was een beeld dat zuster Clare veel gebruikte en dat haar hielp om haar leven elke dag in Gods handen te leggen. Het was het beeld van de blanco cheque. Elke dag bood ik de Heer een blanco cheque aan, zodat hij kon vragen wat hij wilde. Op 16 april 2016 maakte een aardbeving in Ecuador, waar zij jarenlang had gediend, een einde aan haar leven en dat van vijf andere jonge aspiranten.

Tot onze verbazing begon het nieuws van het overlijden van zuster Clare onmiddellijk te circuleren in de verschillende sociale communicatiemiddelen over de hele wereld. Wij ontvingen veel berichten van nabijheid en steun, maar vooral veel getuigenissen van mensen die, toen zij haar verhaal hoorden, zich geroepen voelden om terug te keren om de sacramenten te bezoeken of om hun geloof intensiever te beleven. Momenteel heeft zijn documentaire op YouTube meer dan 3.500.000 views in het Spaans en 2.000.000 in het Engels.

L: Ik zou ook graag de P. Henry Kowalczyk van de Verenigde Staten.

Hij wijdde zich ook aan de dienst van God en de zielen, vooral voor de zieken. Zelf was hij epilepticus, en in zijn latere jaren leed hij regelmatig aan crises die zijn gezondheid en apostolische mobiliteit steeds meer aantastten, maar hij wist alles zo nauw met de Heer verbonden te dragen dat hij ons allen onder de indruk achterliet.

Toen de pandemie van het coronavirus in Spanje begon, vroeg het klooster van de Ongeschoeide Karmelieten in Amposta (Tarragona) om een aalmoezenier, en pater Henry bood zich vrijwillig aan. In de ochtend van 15 april 2020 kreeg hij opnieuw een epileptische aanval terwijl hij zich waste en stootte hij zijn hoofd tegen de badkuip, wat zijn onmiddellijke dood veroorzaakte. Volgens de Karmelietessen zelf, in zijn laatste dagen "Hij was gelukkig en in zijn preken sprak hij over de hemel."

Zij beiden zijn niet alleen een voorbeeld voor ons, de dienaren, maar hun levensgetuigenis gaat de wereld rond en doet immens goed aan mensen van alle leeftijden en omstandigheden. Wij raden u aan op internet te zoeken naar meer informatie hierover.

- Hoe sterk! Persoonlijk heb ik de video's en filmpjes van beiden op YouTube bekeken en werd erg enthousiast. En ik raad ze onze lezers ook aan.

En dat doen wij ook... En iets anders dat we willen zeggen tegen de weldoeners van de Stichting CARF, en tegen alle lezers en weldoeners in Spanje en over de hele wereld, is dat we in Mt 10,42 kunnen lezen: "Wie ook maar een beker vers water te drinken geeft aan een van deze kleinen, alleen omdat hij mijn discipel is, waarlijk ik zeg u, hij zal zijn loon niet verliezen". Als de Heer al een beker vers water beloont die in zijn naam wordt gegeven, hoeveel te meer zal Hij dan het helpen van de vorming van een priester!

"De Priester - wie hij ook is - is altijd een andere Christus" (De Weg, 66); of, zoals de Curé van Ars zegt, hij is de liefde van het Hart van Jezus op aarde. Zij zijn het volk dat door de Heer is uitverkoren om de sacramenten te vieren en zo zijn aanwezigheid onder ons te bestendigen tot het einde van de wereld. Het is een diffuse of expansieve keuze, zouden we kunnen zeggen. Hij kiest de priester om de hele gemeenschap te bereiken en te voeden met de eucharistie, om zonden te vergeven door de biecht, om nieuw leven te schenken door het doopsel, om aanwezig te zijn op de belangrijke momenten van ons leven, om ons te begeleiden, om ons aan te moedigen....

Helpen bij de vorming van een priester is bijdragen tot het welzijn van heel Gods volk. Tegenwoordig is er meer dan ooit behoefte aan goed opgeleide priesters op alle niveaus, en om dit mogelijk te maken in goede studiecentra is een enorme hulp. Ik kan de weldoeners alleen maar bedanken en aanmoedigen om hun samenwerking, die voor ons zo belangrijk is, voort te zetten.