Η ιστορία του Ιησού από τη Ναζαρέτ

Πρώτα απ' όλα, πρέπει να σημειωθεί ότι ο όρος "ιστορία" προέρχεται από την ελληνική ἱστορία (ιστορία) που σημαίνει έρευνα, και έχει την ίδια ρίζα ιδ- με το ρήμα ὁράω (orao, "βλέπω", ρήμα με τρεις ρίζες: ὁρά-, ιδ-, ὄπ- ). Η τέλεια ὁίδα, òida, αυτού του ρήματος σημαίνει κυριολεκτικά "έχω δει", αλλά, κατ' επέκταση, "γνωρίζω".

Στην πράξη, αναφέρεται σε να παρατηρεί και, κατά συνέπεια, να γνωρίζει αφού έχει βιώσει τοΗ ίδια έννοια βρίσκεται επίσης στη ρίζα του λατινικού ρήματος video (v-id-eo) και στον ελληνικό όρο "ιδέα").

Θα ήθελα επίσης να προσθέσω ότι προϋπόθεση της ιστορικής έρευνας είναι, εκτός από την κριτική έννοια, η ευφυΐα, με την κυριολεκτική έννοια του λατινικού όρου: intus lĕgĕre, δηλαδή να διαβάζεις μέσα σου, να εμβαθύνει, διατηρώντας παράλληλα την ικανότητα να εξετάζει το πλήρες φάσμα των γεγονότων και των γεγονότων.

Επομένως, έχοντας κάνει αυτή τη διευκρίνιση, Πώς πρέπει να προσεγγίσουμε το "πρόβλημα" της ιστορίας του Ιησού από τη Ναζαρέτ από την άποψη της ιστορικής έρευνας;. Jean Guitton (1) ένας Γάλλος καθολικός φιλόσοφος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην έρευνα για τη μορφή του Ναζωραίου, ανέπτυξε τρεις πιθανές λύσεις:

1. Κριτική: Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ realmente existió y el origen del cristianismo es un fenómeno histórico, cuyo enfoque, sin embargo, debe rechazar todas los milagros y hechos inexplicables.
2. ΜυθικόΟ Ιησούς από τη Ναζαρέτ δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα. Όλα όσα έχουν γραφτεί και ειπωθεί γι' αυτόν είναι επινόηση μιας ομάδας φανατικών.
3. Λύση πίστης: Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ no solo existió, sino que todo lo narrado en los Evangelios y en los escritos canónicos del Nuevo Testamento corresponde a la verdad.

Τρεις απλές ερωτήσεις σχετικά με την ιστορία του Ιησού από τη Ναζαρέτ

Υπήρξε πραγματικά ο Ιησούς;

Σε αυτή την πρώτη ερώτηση μπορούμε ήδη να απαντήσουμε με σαφήνεια: ναι. Μπορούμε επομένως να αποκλείσουμε τη μυθική υπόθεση, δηλαδή ότι είναι καρπός της φαντασίας κάποιου, δεδομένης της σχολαστικής μελέτης του ίδιου και της εποχής του, ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες, από πλευράς βιβλικής ερμηνευτικής, ιστοριογραφίας, αρχαιολογίας, γλωσσολογίας και φιλολογίας. (2).

Ήταν πραγματικά τόσο σημαντικό;

Χωρίς αμφιβολία! Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι η εποχή μας, η "χριστιανική" εποχή, υπολογίζεται ακριβώς από τη γέννησή του, "μετά Χριστόν". Επιπλέον, υπάρχουν πάρα πολλοί που, παρόλο που δεν πιστεύουν στον Ιησού ως Θεό και παρόλο που είναι οι πιο ανυποχώρητοι πολέμιοι του χριστιανισμού, υποστηρίζουν ότι το μήνυμα του Ιησού Χριστού δεν έχει όμοιό του στην ιστορία.

• "Ο Θεός πάνω στον σταυρό - δεν καταλαβαίνετε ακόμα την τρομερή σκέψη πίσω από αυτό το σύμβολο; Ό,τι υποφέρει, ό,τι κρέμεται στο σταυρό, είναι θεϊκό. Όλοι κρεμόμαστε στον σταυρό, άρα είμαστε θεϊκοί".
  Friedrich Nietzsche, Ο Αντίχριστος, Proyecto Espártaco, 2001, σ. 47.
• "Αν δούμε ένα παιδί ως ανθρώπινο ον, παρά την έλλειψη στοιχειωδών κοινωνικών και πολιτισμικών σχέσεων, αυτό οφείλεται μόνο στην επίδραση της ιουδαιοχριστιανικής παράδοσης και της συγκεκριμένης αντίληψής της για το ανθρώπινο πρόσωπο". Richard Rorty, Αντικειμενικότητα, σχετικισμός και αλήθεια. Philosophical Papers, Cambridge, 1991. Μετάφραση από εμένα.
• "Ο Χριστιανισμός ήταν η μεγαλύτερη επανάσταση που πέτυχε ποτέ η ανθρωπότητα: τόσο μεγάλη, τόσο ευρεία και βαθιά, τόσο καρποφόρα στις συνέπειές της, τόσο απροσδόκητη και ακαταμάχητη στην εφαρμογή της, ώστε δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι φάνηκε ή μπορεί να φανεί σαν ένα θαύμα, μια αποκάλυψη από ψηλά, μια άμεση παρέμβαση του Θεού στις ανθρώπινες υποθέσεις, οι οποίες έλαβαν από αυτήν έναν εντελώς νέο νόμο και κατεύθυνση. Benedetto Croce, Perché non possiamo non dirci cristiani, Centro Pannunzio, Τορίνο, 2008 (σ. 14), δική μου μετάφραση.

Ποιος ήταν ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ;

Δύσκολη απάντηση! Για να απαντήσουμε, μπορούμε μόνο να προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε τα κριτήρια αυτού που έχει ονομαστεί Τρίτη αναζήτηση (Τρίτη αναζήτηση) σχετικά με τον "ιστορικό Ιησού" και να περιοριστούμε στην παρατήρηση και ανάλυση δεδομένων που έχουν ήδη επεξεργαστεί γίγαντες στον τομέα αυτό, με τους οποίους εννοώ τους Ιταλούς Giuseppe Ricciotti και Vittorio Messori, τον Ισραηλινό μελετητή (Εβραίος) David Flusser, ο Γερμανός Joachim Jeremias και ένας άλλος επιφανής Γερμανός, ο Joseph Ratzinger, Πάπας Βενέδικτος XVI.

Οι εκφραστές αυτής της Τρίτης Έρευνας ξεκινούν από μια προϋπόθεση που διατύπωσε ο Albert Schweitzer: δεν μπορεί κανείς να απορρίπτει ιδεολογικά όλα όσα έχουν θαυματουργικό χαρακτήρα στα Ευαγγέλια και στην Καινή Διαθήκη.Το έργο του συγγραφέα δεν συνάδει με τους κανόνες του ορθολογισμού του διαφωτισμού.

Επιπλέον, όπως προσθέτει ο Βενέδικτος ΙΣΤ' στο βιβλίο του Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ (3)τα όρια της ιστορικο-κριτικής μεθόδου συνίστανται ουσιαστικά στο "να αφήνουμε τον λόγο στο παρελθόν", χωρίς να μπορούμε να τον καταστήσουμε "επίκαιρο, σημερινό"- στο "να αντιμετωπίζουμε τις λέξεις με τις οποίες διασταυρώνεται ως ανθρώπινες λέξεις"- τέλος, στο "να διαιρούμε ακόμη περισσότερο τα βιβλία της Γραφής σύμφωνα με τις πηγές τους, χωρίς όμως να θεωρούμε την ενότητα όλων αυτών των γραπτών που είναι γνωστά ως "Βίβλος" ως άμεσο ιστορικό γεγονός".

Επομένως, θα μπορούσαμε να δηλώσουμε ότι η βασική υπόθεση της τρίτης λύσης που πρότεινε ο Jean Guitton, η της πίστης, δεν είναι τόσο το να πιστεύουμε με τη βία, όσο το να αφήνουμε ανοιχτό το ενδεχόμενο να είναι αλήθεια αυτό που γράφεται στις χρησιμοποιούμενες πηγές..

Nomen omen

Το ταξίδι μας στην ιστορία του Ιησού από τη Ναζαρέτ δεν μπορεί να ξεκινήσει με τίποτε άλλο εκτός από το όνομά του, γιατί nomen omen, ειδικά στον κόσμο από τον οποίο προέρχεται ο ίδιος ο Ιησούς, αυτόν του αρχαίου Ισραήλ. Στα εβραϊκά, τα δύο ονόματα Ιησούς και Ιησούς του Ναυή είναι πανομοιότυπα στην προφορά και την ορθογραφία: יְהוֹשֻׁעַ, δηλαδή Yehoshu'a, που σημαίνει "ο Θεός σώζει".

Ο Ιησούς ήταν Εβραίος και ανήκε στη φυλή του Ιούδα, αν και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Γαλιλαία. Και, σύμφωνα με τα Ευαγγέλια, καταγόταν από τον βασιλιά Δαβίδ μέσω του de su padre José. Μια πατρότητα που, για τους χριστιανούς, είναι υποθετική, αφού για τους τελευταίους ο Ιησούς γεννήθηκε από μια παρθένα που ονομαζόταν Μαρία, η οποία έμεινε έγκυος από το Άγιο Πνεύμα (Για τους Χριστιανούς, ο Θεός είναι ένας, αλλά είναι επίσης τριαδικός, και αυτή η Τριάδα αποτελείται από τρία πρόσωπα της ίδιας ουσίας: τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.) μετά την ανακοίνωση ενός αγγέλου, όταν ήταν ήδη αρραβωνιασμένη με τον Ιωσήφ.

Πού: Ο κόσμος του Ιησού

Από πού ήταν ο Ιησούς;

Άκουσα κάποιους να λένε ότι ήταν "Ισραηλινός"- άλλοι, ωστόσο, απάντησαν ότι ήταν "Παλαιστίνιος". Κανένας από τους δύο όρους δεν είναι σωστός, καθώς οι Ισραηλινοί είναι πολίτες του σημερινού κράτους του Ισραήλ. (και μπορεί να είναι Εβραίοι, Άραβες μουσουλμάνοι ή χριστιανοί κ.λπ.).Οι Παλαιστίνιοι, από την άλλη πλευρά, είναι οι σύγχρονοι, αραβόφωνοι κάτοικοι της περιοχής που σήμερα γνωρίζουμε ως

Ο Ιησούς, επομένως, δεν ήταν Ισραηλίτης (αν μη τι άλλο, Ισραηλίτες), αλλά ούτε καν Παλαιστίνη, αφού η Παλαιστίνη δεν ονομαζόταν έτσι εκείνη την εποχή. Το όνομα αυτό της αποδόθηκε από τον αυτοκράτορα Αδριανό μόνο από το 135 μ.Χ., μετά το τέλος του Τρίτου Εβραϊκού Πολέμου, όταν η αρχαία επαρχία της Ιουδαίας, που είχε ήδη απογυμνωθεί από τους Εβραίους κατοίκους της, μετονομάστηκε, από περιφρόνηση προς αυτούς, σε Συρία Παλαιστίνα.

Η ίδια η Παλαιστίνη ήταν, μέχρι τότε, μια λεπτή λωρίδα γης, που αντιστοιχούσε περίπου στη σημερινή Λωρίδα της Γάζας, στην οποία βρισκόταν η αρχαία Φιλισταϊκή Πεντάπολη, μια ομάδα πέντε πόλεων, ένα κράτος που κατοικείτο από έναν ινδοευρωπαικό πληθυσμό ιστορικά εχθρικό προς τους Εβραίους: τους Φιλισταίους.

Στις αρχές του πρώτου αιώνα μ.Χ., το αρχαίο βασίλειο του Ισραήλ, το οποίο αργότερα χωρίστηκε σε δύο βασίλεια, το Ισραήλ και τον Ιούδα, έπαψε να είναι ανεξάρτητο κράτος και χωρίστηκε μεταξύ της Ιουδαίας και του Ιούδα. (όπου ο Ορθόδοξος Ιουδαϊσμός ήταν ισχυρότερος), inmediatamente sujeta a Roma y gobernada por un praefectus, y las otras dos regiones históricas, a saber, Galilea y Samaria.

En esta última, una meseta central de lo que hoy se conoce como Palestina, vivían los samaritanos, descendientes de colonos asiáticos importados por los asirios en el siglo V a.C., en la época de la conquista del Reino de Israel.

Los notables de esa zona, de hecho, fueron deportados por los asirios, mientras que los proletarios se quedaron en el lugar y se mezclaron con los recién llegados, dando lugar a un culto que inicialmente fue sincrético pero luego refinado volviéndose monoteísta pero en contraste con el judío. Si los judíos se consideraban descendientes legítimos de los patriarcas y custodios de la Alianza con Yahvé, de la Ley y del culto profesado en el Templo de Jerusalén, los samaritanos consideraban, por lo contrario, que ellos mismos eran custodios de la verdadera Alianza y del culto y tenían su propio templo en el Monte Guerizín, cerca de la ciudad de Siquén.

Γαλιλαία

Πρόκειται για μια περιοχή με μικτό πληθυσμό (εξακολουθεί να είναι στο κράτος του Ισραήλ σήμερα: μισό αραβικό και μισό εβραϊκό).: Εβραϊκές πόλεις και κωμοπόλεις (όπως η Ναζαρέτ, η Κανά) βρίσκονταν δίπλα σε πόλεις με ελληνορωμαϊκό, δηλαδή παγανιστικό, πολιτισμό. (π.χ. Σεπφώρη, Τιβεριάδα, Καισάρεια Φιλίππων).

Το μέρος του πληθυσμού της περιοχής που είχε εβραϊκή πίστη και καλλιέργεια υποτιμήθηκε από τους κατοίκους της Ιουδαίας, οι οποίοι καυχιόντουσαν ότι ήταν πιο αγνοί και πιο εκλεπτυσμένοι από τους αγενείς και εριστικούς Γαλιλαίους. Αρκετές φορές, όσον αφορά τον Ιησού, διαβάζουμε στα Ευαγγέλια ότι "τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει από τη Ναζαρέτ ή τη Γαλιλαία".

Μεταξύ άλλων, όχι μόνο τα Ευαγγέλια, αλλά και τα ελάχιστα εναπομείναντα ραββινικά κείμενα της εποχής εκείνης μας λένε ότι οι Γαλιλαίοι χλευάζονταν επίσης για τον τρόπο ομιλίας τους. Εβραϊκά και αραμαϊκά (lingua franca που μιλιόταν σε όλη τη Μέση Ανατολή εκείνη την εποχή, μεταξύ άλλων και από τους Ισραηλίτες μετά τον εκτοπισμό τους στη Βαβυλώνα που ξεκίνησε το 587 π.Χ., το έτος της κατάκτησης της Ιερουσαλήμ και της καταστροφής του πρώτου ναού από τον Ναβουχοδονόσορα). Όπως όλες οι σημιτικές γλώσσες, έχουν πολλά λαρυγγικά γράμματα και αναπνευστικούς ή λαρυγγικούς ήχους. Και οι Γαλιλαίοι πρόφεραν πολλές λέξεις με τρόπο που οι Εβραίοι θεωρούσαν διασκεδαστικό ή χυδαίο.

Για παράδειγμα, το όνομα του Ιησού, יְהוֹשֻׁעַ, Yehoshu‛a, προφερόταν Yeshu, εξ ου και η ελληνική μεταγραφή Ιησούς (Yesoús), και αργότερα το λατινικό Jesús και το ισπανικό Jesús.

Η Γαλιλαία, ωστόσο, ήταν υποτελές βασίλειο της Ρώμης και κυβερνιόταν από τον Ηρώδη τον Μέγα, έναν βασιλιά ειδωλολατρικής καταγωγής που κυριολεκτικά τοποθετήθηκε στον θρόνο από τον Αύγουστο, στον οποίο ήταν ουσιαστικά υποτελής. Ο Ηρώδης, γνωστός για τη σκληρότητά του αλλά και για την πονηριά του, είχε κάνει ό,τι μπορούσε για να κερδίσει τη συμπάθεια του εβραϊκού λαού. (και επίσης τα πάντα για να τον κρατήσει μακριά) οι οποίοι δεν τον αποδέχτηκαν ποτέ, ειδικά επειδή δεν είχε εβραϊκό αίμα.

Μεταξύ άλλων, είχε διευρύνει και εξωραΐσει το Ναό στην Ιερουσαλήμ, τον οποίο είχε ανοικοδομήσει ο λαός του Ισραήλ μετά την επιστροφή του από τη βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Οι εργασίες για την ολοκλήρωση του οικοδομήματος βρίσκονταν ακόμη σε εξέλιξη όσο ο Ιησούς ζούσε και ολοκληρώθηκαν λίγα χρόνια πριν από το 70 μ.Χ., όταν το ιερό ισοπεδώθηκε κατά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους υπό τον Τίτο.

Δίπλα της, βορειοανατολικότερα, στις ανατολικές όχθες της λίμνης Γαλιλαίας, μια συνομοσπονδία δέκα πόλεων (η Δεκάπολη) αντιπροσώπευε ένα εξελληνισμένο πολιτιστικό νησί.

Η γη και οι "συμπολίτες" του Ιησού

Συνεχίζοντας την ιστορία του Ιησού από τη Ναζαρέτ, πρέπει να θυμηθούμε σε αυτό το σημείο ότι στο Ισραήλ εκείνης της εποχής ο Ιουδαϊσμός δεν ήταν σε καμία περίπτωση ένα ενιαίο μπλοκ. Οι κύριες αιρέσεις ή σχολές ήταν οι εξής:

• Σαδδουκαίοι (εβραϊκά: וֹקִיםצַּדּ, ṣaddōqīm)- πήραν το όνομά τους από τον ιδρυτή της αίρεσής τους, τον Ṣaddōq, και αποτελούσαν την ιερατική τάξη και την ελίτ της εποχής. Ήταν πλούσιοι θρησκευτικοί λειτουργοί, που είχαν αναλάβει την υπηρεσία του ναού, οι οποίοι δεν πίστευαν στην ανάσταση των νεκρών ή στην ύπαρξη αγγέλων, δαιμόνων και πνευμάτων. Επιπλέον, γι' αυτούς ο μόνος νόμος που έπρεπε να ακολουθήσουν ήταν ο γραπτός νόμος, που περιέχεται στην Τορά (תוֹרָה), δηλαδή τα πέντε πρώτα βιβλία της Βίβλου. (Πεντάτευχος).
• Φαρισαίοι (εβραϊκά: פְּרוּשִׁים, perūšīm, που σημαίνει "διαχωρισμένος")- ήταν ευσεβείς παρατηρητές του νόμου, συνηθισμένοι να επικεντρώνονται ακόμη και στις λεπτομέρειες του ίδιου του νόμου, ο οποίος γι' αυτούς δεν ήταν μόνο ο γραπτός (Τορά), sino también y sobre todo la oral la halajá (הֲלָכָה), que se extendía a las más variadas acciones de la vida civil y religiosa, y por lo tanto iba desde las complicadas reglas para los sacrificios del culto hasta el lavado de los platos antes de las comidas.
• Los fariseos eran muy parecidos a los judíos ultra ortodoxos de hoy, de los que en la práctica son los precursores; se definían a sí mismos como “separados” ya que se consideraban opositores de todo lo que no fuera puramente judío, es decir, de ellos mismos. Baste decir que llamaban a la gente del pueblo הָאָרֶץ עַם (‛am ha-areṣ, λαός της γης, να τους περιφρονήσει).
• Ηρωδιανοίτου οποίου το sensus fidei δεν είναι απολύτως σαφές, αλλά του οποίου η πίστη στον βασιλιά Ηρώδη ήταν γνωστή. Θα πρέπει επίσης να ήταν πολύ κοντά στους Σαδδουκαίους, διότι οι τελευταίοι ήταν η ελίτ που ήταν επιρρεπής στην εξουσία τόσο του Ηρώδη όσο και των Ρωμαίων, σταθερά αποφασισμένη να διατηρήσει τα προνόμια που απορρέουν από το status quo.
• Οι γιατροί του νόμουή γράψτε (Εβραϊκά: סופרים, ṣōfarīm). Κωδικοποίησαν σταδιακά ό,τι ήταν δυνατό να νομοθετηθεί. Για παράδειγμα, κατά την εποχή του Ιησού, το πιο επίμαχο ζήτημα στις δύο κύριες ραββινικές σχολές των μεγάλων δασκάλων Χίλλελ και Σαμμάι ήταν αν ήταν επιτρεπτό να φάει κανείς ένα αυγό που είχε φτιαχτεί από κότα το Σάββατο. (Σάββατο).
• Ζηλωτές, των οποίων το όνομα στα αγγλικά προέρχεται από το ελληνικό ζηλωτής, Ζηλωτές, αλλά οι οποίοι στα εβραϊκά ονομάζονταν יםנאק, qana'īm: και οι δύο όροι, ελληνικός και εβραϊκός, σημαίνουν "οπαδοί" και αναφέρονται στον ζήλο με τον οποίο αυτή η ομάδα προσκολλήθηκε στο δόγμα του Ιουδαϊσμού, ακόμη και με πολιτική έννοια. (μεταξύ των μαθητών του Ιησού υπάρχει ένας που ονομάζεται Σίμων ο Χαναναίος, μια ιδιότητα που δεν αναφέρεται στη γεωγραφική του καταγωγή, αλλά στο ότι ανήκε στην ομάδα των Qana'īm, δηλαδή των Ζηλωτών).. Οι Ρωμαίοι τους αποκαλούσαν sicarii, λόγω των μαχαιριών. (sicæ) κρυμμένο κάτω από τον μανδύα με τον οποίο σκότωναν όσους έβρισκαν να παραβιάζουν τις επιταγές του εβραϊκού νόμου.
• Εσσαίοιδεν αναφέρεται ποτέ στις εβραϊκές ή χριστιανικές γραφές, αλλά αναφέρεται από τον Φλάβιο Ιώσηπο, τον Φίλωνα, τον Πλίνιο και άλλους. Αποτελούσαν κάτι σαν θρησκευτικό εκκλησίασμα, συγκεντρωμένο ιδίως γύρω από τη Νεκρά Θάλασσα, κοντά στην όαση Ein Guedi. (το χωριό Κουμράν, το οποίο αναφέραμε ήδη παραπάνω, το οποίο ονόμασαν Yaḥad, που σημαίνει κοινότητα).. Vivían en celibato, rígidamente separados del resto del mundo, y rechazaban el culto del Templo y las otras sectas judías por considerarlas impuras.
• Para formar parte de ellos, era necesario completar un noviciado, al que seguía la afiliación real. Eran literalmente fanáticos de la pureza ritual (πολυάριθμα τελετουργικά λουτρά έχουν ανακαλυφθεί στο Κουμράν).Επίσης, αποστρέφονταν τις γυναίκες. Δεν υπήρχε ιδιωτική ιδιοκτησία ανάμεσά τους και η οπλοκατοχή απαγορευόταν. Έχει διατυπωθεί η υπόθεση ότι τόσο ο Ιησούς όσο και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν Εσσαίοι, αλλά αυτό έρχεται σε σύγκρουση με την οικουμενικότητα του μηνύματός τους. (ανοικτή, μεταξύ άλλων, και σε γυναίκες, κάτι που, όπως είπαμε, ήταν απαράδεκτο για τους ίδιους τους Εσσαίους)..

Αυτές, λοιπόν, ήταν οι μεγάλες ομάδες στις οποίες χωρίστηκε ο Ιουδαϊσμός της εποχής του Ιησού. Μετά τη μεγάλη καταστροφή του 70 και του 132 μ.Χ., οι μόνοι που επέζησαν, από δογματική άποψη, ήταν ακριβώς οι Φαρισαίοι, από τους οποίους κατάγεται ο σύγχρονος Ιουδαϊσμός.

Πρέπει επίσης να ειπωθεί ότι ο λαός, ο κοινός λαός, αν και σε μεγάλο βαθμό συμπαθούσε τους Φαρισαίους, θεωρούνταν από τους τελευταίους, όπως έχουμε ήδη επισημάνει, αποτρόπαιοι.

Ακριβώς αυτούς τους ανθρώπους, τους οποίους χλευάζει ολόκληρη η ιερατική, πνευματική και διανοητική ελίτ του Ισραήλ, θα αντιμετωπίσει πρώτα ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και στη συνέχεια ο Ιησούς. Και είναι ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι που θα πιστέψουν πρώτοι στο μήνυμα του Ναζωραίου, εναντίον των οποίων θα ενωθούν οι Φαρισαίοι, οι γραμματείς και οι Σαδδουκαίοι, που ήταν εχθροί μεταξύ τους.

La espera de un Mesías

Το πολύ ιδιαίτερο σύμπλεγμα του αρχαίου Ισραήλ είναι το καζάνι στο οποίο σιγοβράζει μια πολύ ιδιαίτερη και ευλαβική προσδοκία. Ποιον περιμένετε; Σε έναν ελευθερωτή, σε έναν χρισμένο από τον παντοδύναμο Θεό que, como había hecho con Moisés, Dios mismo levantaría para liberar a su pueblo de la esclavitud y la dominación extranjera.

Esta vez, sin embargo, así se creía, su reinado no tendría fin, ya que este (מָשִׁיחַ, Mašīaḥ στα εβραϊκά και Χριστός, Χριστός στα ελληνικά: και οι δύο λέξεις σημαίνουν "χρισμένος", ως χρισμένος από τον Κύριο ως βασιλιάς από τον Σαούλ και τον διάδοχό του Δαβίδ). θα ήταν μόνο ένα προφήτηςΟι πάπυροι της Νεκράς Θάλασσας και οι προσδοκίες των Εσσαίων του Κουμράν, αλλά, όπως εξηγείται καλά στους πάπυρους της Νεκράς Θάλασσας και στις προσδοκίες των Εσσαίων του Κουμράν, ένας βασιλιάς-βοσκός και ένας ιερέας.

Αυτή η προσδοκία γίνεται, στα χρόνια που προηγούνται της γέννησης του Ναζωραίου, όλο και πιο ανήσυχη: υποτιθέμενοι μεσσίες ανθίζουν παντού και, μαζί τους, εξεγέρσεις που καταστέλλονται συστηματικά με αίμα (θυμηθείτε τον Ιούδα τον Γαλιλαίο το 6-7 π.Χ.).αλλά και ευσεβείς κοινότητες ανθίζουν οι οποίες, βάσει μιας πολύ ακριβούς προφητείας, περιμένουν την έλευση ενός απελευθερωτή..

Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι εκείνη την εποχή της μεγάλης σταθερότητας για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλά και της έντονης προσδοκίας για το λαό του Ισραήλ, η προσοχή όλων, σε αυτή τη μικρή γωνιά του κόσμου, ήταν στραμμένη στην επικείμενη άφιξη του Libertador: ¿siempre había sido así? En realidad, la espera de un gobernante del mundo había durado varios siglos.

La primera referencia está en el libro de Génesis (49, 10)  (4). Με την πάροδο του χρόνου, επομένως, η ιδέα ενός χρισμένου του Κυρίου που θα κυβερνούσε τον Ισραήλ εντείνεται και γίνεται όλο και πιο ακριβής.Αυτός ο χρισμένος, αυτός ο Μεσσίας, θα ήταν απόγονος του Ιούδα, μέσω του βασιλιά Δαβίδ.

Δανιήλ, ο τελευταίος προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης

Ωστόσο, το 587 π.Χ. συνέβη η πρώτη μεγάλη απογοήτευση: η κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τον Ναβουχοδονόσορα, ο οποίος κατέστρεψε τον ναό, λεηλάτησε τα ιερά σκεύη, απέλασε τον πληθυσμό της Ιουδαίας στη Βαβυλώνα και έβαλε τέλος στη δυναστεία των βασιλέων που καταγόταν από τον Δαβίδ. Και εκεί, όμως, εμφανίζεται ένας προφήτης με το όνομα Danielο τελευταίος προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης, ο οποίος προφητεύει ότι ναι, ο Μεσσίας θα έρθει. Στην πραγματικότητα, το δικό τους ονομάζεται Magna Prophetia: σε αυτό (Κεφάλαιο 2) διακηρύσσεται ότι:

• Ο Θεός του ουρανού θα εγκαθιδρύσει μια βασιλεία που δεν θα καταστραφεί ποτέ ούτε θα δοθεί σε άλλον λαό, αλλά θα σταθεί για πάντα και θα καταστρέψει όλα αυτά τα βασίλεια σε κομμάτια.

Και όχι μόνο αυτό: στο κεφ. 7 διευκρινίζεται ότι αυτός που θα έρθει "σαν Υιός ανθρώπου". (στο ευαγγέλιο του Ματθαίου, το ευαγγέλιο που προοριζόταν για τις εβραϊκές κοινότητες στην Παλαιστίνη, ο Ιησούς χρησιμοποιεί μια παρόμοια έκφραση, "υιός ανθρώπου", περίπου 30 φορές, που χρησιμοποιείται, σε όλες τις άλλες Γραφές, μόνο μία φορά από τον Δανιήλ)..

Στο κεφ. 9, ωστόσο, η προφητεία γίνεται επίσης με χρονικούς όρους:

• Εβδομήντα εβδομάδες έχουν αποφασιστεί για τον λαό σου και την αγία σου πόλη, για να τερματιστούν οι παραβάσεις και οι αμαρτίες τους, για να ζητήσουν συγχώρεση για την ανομία τους, για να καθιερωθεί η δικαιοσύνη για πάντα, για να σφραγιστούν τα οράματα και οι προφητείες, και για να καθαγιαστεί το άγιο των αγίων. Κατανοήστε καλά τα ακόλουθα: Θα περάσουν επτά εβδομάδες από την έκδοση του διατάγματος για την ανοικοδόμηση της Ιερουσαλήμ μέχρι την έλευση του εκλεκτού πρίγκιπα.

Όπως βλέπουμε, η προφητεία που μόλις αναφέρθηκε είναι εξαιρετικά ακριβής. Ωστόσο, η ακριβής μετάφραση του εβραϊκού όρου שָׁבֻעִׁבִ֨ים (šavū‛īm, "šavū‛" που υποδηλώνει τον αριθμό 7 και "īm" που είναι η κατάληξη του αρσενικού πληθυντικού) δεν θα πρέπει να είναι "εβδομάδες". (που είναι עותשבו, šavū‛ōt, όπου το "ōt" δηλώνει τη θηλυκή κατάληξη πληθυντικού αριθμού)αλλά "εβδομήντα χρόνια": στην πράξη, εβδομήντα φορές επτά χρόνια. Οι Ιουδαίοι σύγχρονοι του Ιησού κατανόησαν σωστά το χωρίο.

Επομένως οι σύγχρονοι ερευνητές δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τον ακριβή υπολογισμό των χρόνων του Δανιήλ.: ¿Πότε άρχισε η καταμέτρηση των εβδομήντα και εβδομήντα ετών; Λοιπόν, οι πρόσφατες ανακαλύψεις στο Κουμράν επέτρεψαν σε μελετητές όπως ο Hugh Schonfield, ένας μεγάλος ειδικός στη μελέτη των παπύρων της Νεκράς Θάλασσας, να αποδείξουν ότι όχι μόνο οι εβραϊκές γραφές ήταν ήδη τέλεια διαμορφωμένες τον πρώτο αιώνα μ.Χ. και πανομοιότυπες με αυτές που διαβάζουμε σήμερα, αλλά και ότι οι Εσσαίοι, όπως και πολλοί σύγχρονοί τους, είχαν ήδη υπολογίσει τον χρόνο της Μεγάλης Προφητείας. Για αυτούς, τα εβδομήντα εβδομήντα χρόνια

Para ellos, los setenta setenarios (490 χρόνια) μετρήθηκαν από το 586 π.Χ., το έτος έναρξης της Βαβυλωνιακής εξορίας, και κορυφώθηκαν το 26 π.Χ., την αρχή της Μεσσιανικής εποχής. Σε τέτοιο βαθμό που από εκείνη την ημερομηνία, όπως αποδεικνύεται από τις αρχαιολογικές ανασκαφές, υπήρξε αύξηση των οικοδομικών και στεγαστικών δραστηριοτήτων στο Κουμράν.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν ήταν μόνο οι Εβραίοι στη γη του Ισραήλ που έτρεφαν μια προσδοκία που τους γέμιζε με ελπίδα και προζύμι. Ο Τάκιτος και ο Σουητώνιος, ο πρώτος στην Ιστορία και ο δεύτερος στη Ζωή του Βεσπασιανού, αναφέρουν επίσης ότι πολλοί στην Ανατολή, σύμφωνα με τα γραπτά τους, περίμεναν έναν ηγεμόνα που θα προερχόταν από την Ιουδαία.

Ένα αστέρι στην Ανατολή; Ο περίφημος "κομήτης

Είναι ακριβώς η Ανατολή που μας παρέχει ένα άλλο χρήσιμο στοιχείο για να κατανοήσουμε γιατί η μεσσιανική προσδοκία ήταν τόσο έντονη μεταξύ των δύο εποχών πριν και μετά τον Χριστό, δηλαδή το γεγονός ότι και άλλοι πολιτισμοί περίμεναν την έλευση αυτού του "κυρίαρχου" που είχε ακουστεί ακόμη και στη Ρώμη.

Οι Βαβυλώνιοι και οι Πέρσες αστρολόγοι, μάλιστα, το ανέμεναν γύρω στο 7 ή 6 π.Χ. (5) Γιατί ακριβώς σε αυτό το διάστημα; Λόγω της ανατολής ενός άστρου, γνωρίζουμε από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (κεφάλαιο 2).

Αλλά αναδείχθηκε πραγματικά ένα αστέρι;

Ο αστρονόμος Κέπλερ φαίνεται να απαντά πρώτος σε αυτό το ερώτημα, καθώς το 1603 παρατήρησε ένα πολύ φωτεινό φαινόμενο: όχι κομήτη, αλλά την προσέγγιση ή τη σύνοδο των πλανητών Δία και Κρόνου στον αστερισμό των Ιχθύων.

Στη συνέχεια, ο Κέπλερ έκανε κάποιους υπολογισμούς και διαπίστωσε ότι η ίδια σύνοδος θα συνέβαινε το 7 π.Χ. Βρήκε επίσης ένα αρχαίο ραββινικό σχόλιο, το οποίο τόνιζε ότι ο ερχομός του Μεσσία θα έπρεπε να συμπέσει ακριβώς με τη στιγμή της ίδιας αστρικής συνόδου.

Κανείς, ωστόσο, εκείνη την εποχή δεν έδωσε πίστη στη διαίσθηση του Κέπλερ, επίσης επειδή εκείνη την εποχή εξακολουθούσε να πιστεύεται ότι ο Ιησούς γεννήθηκε το έτος 0. Μόλις τον 18ο αιώνα ένας άλλος μελετητής, ο Friederich Christian Münter, Λουθηρανός και μασόνος, αποκρυπτογράφησε ένα Σχόλιο στο βιβλίο του Δανιήλ, το ίδιο με τα "εβδομήντα εβδομήντα χρόνια", στο οποίο επιβεβαιώθηκε η εβραϊκή πεποίθηση που είχε ήδη φέρει στο φως ο Κέπλερ.

Ωστόσο, είναι απαραίτητο να περιμένετε μέχρι να 19ο αιώνα για να διευκρινιστεί τι συνέβη σε αυτό το αστρονομικό φαινόμενο που παρατηρήθηκε από τον Κέπλερ.Η δημοσίευση δύο σημαντικών εγγράφων είναι ένας από τους κύριους λόγους για αυτό:

• Ο πλανητικός πίνακας, το 1902, έναν αιγυπτιακό πάπυρο στον οποίο καταγράφονται με ακρίβεια οι πλανητικές κινήσεις και ειδικότερα, με άμεση παρατήρηση, η σύνοδος Δία-Κρόνου στον αστερισμό των Ιχθύων το έτος 7 π.Χ.. Ορίζεται ως πολύ φωτεινό,
• Το ημερολόγιο Sippar Starμια πινακίδα από τερακότα γραμμένη με σφηνοειδείς χαρακτήρες, βαβυλωνιακής προέλευσης, η οποία αναφέρεται στις κινήσεις των άστρων κατά το έτος 7 π.Χ., έτος κατά το οποίο, σύμφωνα με τους Βαβυλώνιους αστρονόμους, η σύνοδος αυτή θα συνέβαινε τρεις φορές (29 Μαΐου, 1 Οκτωβρίου και 5 Δεκεμβρίου), ενώ το ίδιο γεγονός συμβαίνει συνήθως μία φορά κάθε 794 χρόνια.

Εφόσον, λοιπόν, στον συμβολισμό των Βαβυλωνίων ο Δίας αντιπροσώπευε τον πλανήτη των ηγεμόνων του κόσμου, ο Κρόνος τον προστατευτικό πλανήτη του Ισραήλ και ο αστερισμός των Ιχθύων ήταν το ζώδιο του τέλους του χρόνου, δεν είναι τόσο παράλογο να σκεφτούμε ότι οι μάγοι (6)  της Ανατολής ανέμεναν, έχοντας την ευκαιρία να προβλέψουν με εξαιρετική ακρίβεια την έλευση κάτι ιδιαίτερου στην Ιουδαία.

Στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας: γιατί εδώ;

Η Βηθλεέμ είναι τώρα μια πόλη στη Δυτική Όχθη και δεν έχει τίποτα το βουκολικό ή το φυσικό της χαρακτήρα. Ωστόσο, αν πάμε πίσω στην εποχή της ιστορίας του Ιησού από τη Ναζαρέτ, πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, ήταν στην πραγματικότητα ένα μικρό χωριό μερικών εκατοντάδων ψυχών.

Εδώ ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς, παρόλο που η οικογένειά του ζούσε στη Ναζαρέτ;

Αργότερα θα αναφέρουμε την απογραφή για λογαριασμό του Καίσαρα Αυγούστου, η οποία αποτελεί μία από τις απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. Επιπλέον, στη Βηθλεέμ, μικρή αλλά γνωστή ως πατρίδα του βασιλιά Δαβίδ, θα έπρεπε, σύμφωνα με τις γραφές, να είχε γεννηθεί ο μεσσίας που περίμενε ο λαός του Ισραήλ.(7). Εκτός από τον χρόνο, λοιπόν, τόσο οι Ισραηλίτες όσο και οι ανατολικοί γείτονές τους γνώριζαν επίσης τον τόπο όπου θα ερχόταν στον κόσμο ο "λυτρωτής" του εβραϊκού λαού.

Es curioso notar cómo el nombre de esta localidad, compuesta por dos términos diferentes, significa: “casa del pan” en hebreo (בֵּֽית = bayt o beṯ: casa; לֶ֣חֶם = leḥem: pan); “casa de la carne” en árabe (ﺑﻴﺖ = bayt o beyt, casa; لَحْمٍ = laḥm, carne); “casa del pescado” en las antiguas lenguas de Arabia del sur. Todas las lenguas mencionadas son de origen semítico y, en estas lenguas, de la misma raíz de tres letras, es posible derivar muchas palabras ligadas al significado original de la raíz de origen.

En nuestro caso, el del nombre compuesto de Belén, tenemos dos raíces: b-y-t, de a que deriva Bayt o Beth; l-ḥ-m de la que deriva Leḥem o Laḥm. Σε όλες τις περιπτώσεις Bayt/Beth σημαίνει σπίτι, ανά Laḥm/Leḥem αλλάζει το νόημά του ανάλογα με τη γλώσσα.

Η απάντηση βρίσκεται στην προέλευση των πληθυσμών στους οποίους ανήκουν αυτές οι γλώσσες. Οι Εβραίοι, όπως και οι Αραμαίοι και άλλοι σημιτικοί πληθυσμοί των βορειοδυτικών περιοχών, ζούσαν στη λεγόμενη Γόνιμη Ημισέληνο, η οποία είναι μια μεγάλη περιοχή μεταξύ Παλαιστίνης και Μεσοποταμίας, όπου η γεωργία είναι δυνατή και, κατά συνέπεια, ήταν ένας καθιστικός λαός.

Su principal fuente de sustento era, por tanto, el pan, junto con los frutos del trabajo de la tierra. Los árabes eran una población nómada o seminómada de la parte norte y central de la península arábiga, principalmente desértica.

Por tanto, su principal apoyo provenía de la caza y del ganado, lo que hacía de la carne su alimento por excelencia. Finalmente, los árabes del sur vivían en las costas del sur de la Península Arábiga y su principal alimento era el pescado. De esto podemos entender por qué la misma palabra, en tres idiomas semíticos diferentes, tiene el significado de tres alimentos diferentes.

Αντίστοιχα, μπορεί να επισημανθεί ότι η Βηθλεέμ έχει, για διαφορετικούς λαούς, μια φαινομενικά διαφορετική αλλά στην πραγματικότητα μονοσήμαντη σημασία.Ο όρος υποδηλώνει όχι τόσο το σπίτι του ψωμιού, του κρέατος ή του ψαριού, αλλά μάλλον το σπίτι της αληθινής τροφής, εκείνο από το οποίο μπορείτε να ζήσετε, εκείνο από το οποίο εξαρτάται η διαβίωσή σας, εκείνο χωρίς το οποίο δεν μπορείτε να ζήσετε.

Είναι ενδιαφέρον ότι ο Ιησούς, μιλώντας για τον εαυτό του, είπε: "Η σάρκα μου είναι αληθινή τροφή και το αίμα μου αληθινό ποτό". (Ιωάννης 6:51-58) (Γαβ 6:51-58). Αυτή η γλωσσική σύγκριση είναι ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η φιλολογία μπορεί να συμβάλει σημαντικά στην προσέγγιση της μορφής του "ιστορικού Ιησού" και στην κατανόηση της θέσης του στο πολιτισμικό του πλαίσιο.

Ερχόμαστε, ωστόσο, σε ένα άλλο σημείο: πέρα από τις φιλολογικές και ερμηνευτικές εικασίες.

Γεννήθηκε πράγματι ο Ιησούς στη Βηθλεέμ;

Η ιστορία μάς λέει ότι ήδη από τα μέσα του 2ου αιώνα, ο Άγιος Ιουστίνος, γηγενής από την Παλαιστίνη, έγραψε για το σπήλαιο/σταύλο στη Βηθλεέμ, η μνήμη του οποίου είχε ήδη μεταφερθεί από πατέρα σε γιο για πολλές γενιές. Ακόμη και ο Ωριγένης, συγγραφέας του 3ου αιώνα, επιβεβαιώνει ότι στην ίδια τη Βηθλεέμ χριστιανοί και μη γνώριζαν την τοποθεσία του σπηλαίου.

 Γιατί μιλάμε για "μνήμη";

Διότι ο αυτοκράτορας Αδριανός, με την πρόθεση να σβήσει από τη μνήμη του τους εβραϊκούς και ιουδαιοχριστιανικούς τόπους στη νέα επαρχία της Παλαιστίνης μετά τους εβραϊκούς πολέμους, θέλησε να χτίσει, από το 132 και μετά, ειδωλολατρικούς ναούς ακριβώς πάνω στα σημεία όπου βρίσκονταν εκείνοι της αρχαίας πίστης της περιοχής. (8). Αυτό επιβεβαιώνεται από τον Άγιο Ιερώνυμο (9)συγγραφέας της πρώτης λατινικής μετάφρασης ολόκληρης της Βίβλου, της Βουλγάτας. (Ο Ιερώνυμος έζησε 40 χρόνια στη Βηθλεέμ) και Κύριλλος Ιεροσολύμων (10).

Como en Jerusalén, en el lugar donde se ubicaban los santuarios para honrar la muerte y resurrección de Jesús, Adriano hizo erigir estatuas de Júpiter y Venus (Η Ιερουσαλήμ είχε εν τω μεταξύ ανοικοδομηθεί με το όνομα Aelia Capitolina)., Στη Βηθλεέμ, πάνω από τη σπηλιά όπου γεννήθηκε ο Ιησούς φυτεύτηκε ένα δάσος ιερό στον Ταμμούζ ή Άδωνι.

Ωστόσο, χάρη στο στρατήγημα του Αδριανού για την damnatio memoriæ, τα παγανιστικά σύμβολα έγιναν στοιχεία για την ανεύρεση των ιχνών των θαμμένων χώρων, η μνήμη των οποίων είχε πάντα διατηρηθεί. Έτσι, ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας Κωνσταντίνος και η μητέρα του Ελένη κατάφεραν να βρουν τα ακριβή σημεία όπου βρίσκονταν οι αρχέγονες εκκλησίες domus ecclesiæ. (11)ότι ηΑργότερα έγιναν εκκλησίες όπου οι μνήμες και τα λείψανα της ζωής του Ιησού από τη Ναζαρέτ τιμούνταν και φυλάσσονταν.